Νέα μελέτη του Πανεπιστημίου Νόξβιλ του Τεννεσσί δείχνει πως τα ψάρια διασκεδάζουν παίζοντας.
Ο επικεφαλής της μελέτης, Γκόρντον Μπούργκαρντ, καθηγητής Ψυχολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας, ορίζει το «παιχνίδι» με έναν τρόπο που επιτρέπει τον εντοπισμό τέτοιας συμπεριφοράς σε είδη όπως ερπετά, ασπόνδυλα και σφήκες, που προηγουμένως δε θεωρούνταν ικανά για κάτι τέτοιο.
«Το παιχνίδι είναι μία επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά η οποία είναι ατελώς λειτουργική στο πλαίσιο ή στην ηλικία κατά την οποία λαμβάνει χώρα, και ξεκινάει οικειοθελώς όταν το ζώο ή το άτομο βρίσκεται σε μία χαλαρή κατάσταση χαμηλού στρες», δήλωσε ο Μπούργκαρντ.
Ο Μπούργκαρντ και η ομάδα του, σε συνεργασία με το Εθνικό Ζωολογικό Πάρκο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, αποτελούν τους πρώτους ερευνητές που κατέγραψαν συμπεριφορά παιχνιδιού σε ψάρια με διάφορα αντικείμενα. Αρκετά είδη ψαριών εμφανίζουν τέτοιες συμπεριφορές αλλά ένα συγκεκριμένο είδος πέρκας τους τράβηξε την προσοχή.
Η ομάδα μελέτησε και κατέγραψε τη συμπεριφορά τριών αρσενικών ψαριών κατά τη διάρκεια δύο ετών, και παρατήρησαν τα ψάρια να χτυπούν επανειλημμένως ένα θερμόμετρο στο βυθό της δεξαμενής τους. Η παρουσία ή μη φαγητού ή άλλων ψαριών μέσα στο ίδιο ή σε διπλανό ενυδρείο δε φέρεται να επηρέαζε τη συμπεριφορά τους. Αυτή η συνεχόμενη επίθεση στο θερμόμετρο ικανοποιεί τα κριτήρια του Μπούργκαρντ για τον ορισμό του παιχνιδιού.
«Η γρήγορη ανόρθωση –σαν εκκρεμές- του θερμομέτρου ήταν πιθανότητα το πρωταρχικό ερέθισμα που διατήρησε το ενδιαφέρον και τη συμπεριφορά των ψαριών», δήλωσε ο Μπούργκαρντ. «Έχουμε παρατηρήσει χταπόδια να κάνουν κάτι παρόμοιο τραβώντας μπάλες στο βάθος του ενυδρείου και μετά να τις παρατηρούν να επανέρχονται στην επιφάνεια. Αυτό το αντιδραστικό χαρακτηριστικό είναι κοινό και στα παιχνίδια που χρησιμοποιούνται για μικρά παιδιά και κατοικίδια», πρόσθεσε.
Η έρευνα απεικονίζει πώς το παιχνίδι είναι ενσωματωμένο στη βιολογία των ειδών, συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου. Το παιχνίδι, όπως και μεγάλο μέρος της ψυχολογίας και της συμπεριφοράς των ζώων, αποτελεί μέρος της εξελικτικής τους ιστορίας και δεν είναι απλά μία τυχαία συμπεριφορά χωρίς νόημα, υποστηρίζει η έρευνα.
