Για «αυταρχισμό και εκδικητικότητα απέναντι στον κρατούμενο Β. Δημάκη, που βρίσκεται σε απεργία πείνας και δίψας, κατηγορεί την ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ο τομεάρχης Δικαιοσύνης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Λάππας.
«Την επομένη των βουλευτικών εκλογών η πρώτη πολιτική απόφαση της κυβέρνησης της Ν.Δ. ήταν με Π.Δ. να μεταφέρει την Σωφρονιστική Πολιτική από το υπουργείο δικαιοσύνης στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, χωρίς καμία συνεννόηση, επαφή, διαβούλευση και συμφωνία με το σύνολο της νομικής, και όχι μόνο, κοινότητας στην Ελλάδα. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι σχεδόν η μοναδική χώρα του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχει υπαγάγει τον πυλώνα έκτισης των ποινών στο υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ, ανάγοντάς το αποκλειστικά σε ζήτημα ασφάλειας και όχι δικαιοσύνης» σημειώνει ο κ. Λάππας.
Αναφερόμενος στην περίπτωση του Β. Δημάκη ο τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ότι «κινδυνεύει άμεσα η ζωή ενός νέου ανθρώπου που κρατείται σε σωφρονιστικό κατάστημα και του στερούν αυτό που κατορθώνει μόνος, να εκπαιδεύεται διαρκώς, κάτι που θα έπρεπε να του παρέχει η Πολιτεία, ως ευνομούμενη εννοείται και ως Κράτος Δικαίου».
«Τονίσαμε σε κάθε ευκαιρία ότι ο κρατούμενος το μοναδικό δικαίωμα που στερείται είναι το δικαίωμα της ελευθερίας, όπως το όρισε η δικαστική απόφαση με την επιμέτρηση της ποινής, και δεν στερείται κανένα άλλο δικαίωμα, ούτε βεβαίως το δικαίωμα στην υγεία, ούτε στο δικαίωμα στην εκπαίδευση, η οποία κυρίως συμβάλλει στον σωφρονισμό, που είναι και ο σκοπός εκτέλεσης της επιβαλλόμενης ποινής» προσθέτει ο κ. Λάππας κατηγορώντας τους αρμόδιους του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. πως «μένουν αδιάφοροι ακόμα και όταν η ζωή του κρατούμενου Β. Δημάκη κρέμεται κατά κυριολεξία από μία κλωστή».
«Και αν σπάσει η κλωστή τι γίνεται; Θα είναι υπόδικη η χώρα μας στο ΕΔΑΑ για παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔA; Θα πει η κ. Νικολάου, ΓΓ Αντεγκληματικής (!!!!) πολιτικής ότι ‘ήθελε τάπαθε ο κρατούμενος’;» διερωτάται και συνεχίζει: «Τόση άγνοια για την ουσία του σωφρονισμού και τόση βαρβαρότητα απέναντι σε φυλακισμένο, τόσο αυταρχισμό και τόση εκδικητικότητα απέναντι σε έναν νέο κρατούμενο που κατορθώνει να αυτομορφωθεί, αφού το κράτος είναι ανάπηρο και αδύναμο να επιτελέσει την ουσία της κράτησης που είναι ο ανθρωπισμός και η εκπαίδευση. Τώρα αναδύεται το ερώτημα: μήπως εκεί στην Γ.Γ. Αντεγκληματικής πολιτικής πρέπει κάποιος να τους …σωφρονίσει; Και να γίνει τώρα, αμέσως, γιατί λίγο μετά είναι αργά, πολύ αργά».
