Πήρε η γιαγιά Βασιλοπούλα μια λεπτή βελόνα, απ’ αυτές που έκαναν τα κεντήματά τους, και την πύρωσε καλά στη φλόγα της λάμπας. Μετά, πέρασε μια χρυσοκλωστή και τρύπησε τον ένα λοβό του αυτιού μου. Κι άφησε μέσα τη μικρή κλωστή, για να μην κλείσει η τρύπα. Μετά έκαψε πάλι τη βελόνα και τρύπησε και το άλλο μου αυτί.
Κι ενώ εγώ πλάνταζα στο κλάμα, έδεσε τις ακρούλες φτιάχνοντας έτσι δύο νημάτινα χρυσά κρικάκια. Με έφτυσε και με σταύρωσε τρεις φορές, για να μην ματιαστώ, και με φύσηξε με δύναμη στο στόμα.
Πάλευε η μάνα μου να με συνεφέρει, που είχα μπλαβιάσει απ το κλάμα. Πλησίασαν και οι γειτόνισσες να βοηθήσουν και να της ευχηθούν. Βγήκαν και τα κεράσματα και είπανε κι ένα τραγούδι οι γυναίκες: «Η αγάπη είναι καρφίτσα κι αγκυλώνει την καρδιά, και αγκύλωσε κι εμένα και δεν έχω γιατρειά. Βρε ωχ αμάν και δεν έχω γιατρειά…».
Διαβάστε περισσότερα στο pontosnews
