Από την έντυπη έκδοση
Του Θάνου Τσίρου
[email protected]
Θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ειρωνεία πρώτου βαθμού. Το ΔΝΤ να αποτυπώνει σε έκθεσή του τις τραγικές συνέπειες της ύφεσης όσον αφορά τον δείκτη των γεννήσεων στην Ελλάδα. Και μάλιστα να εξηγεί ότι η μείωση στο τραγικό επίπεδο του 1,3 οφείλεται στην ύφεση και στην ανεργία. Προφανώς η έρευνα συντάχθηκε από διαφορετικό τμήμα του ΔΝΤ από αυτό που εφάρμοζε τους λάθος πολλαπλασιαστές σπρώχνοντας την ελληνική οικονομία σε ακόμη πιο βαθιά νερά. Με λίγα λόγια, το ένα τμήμα καταγράφει μία από τις σοβαρότερες συνέπειες της ύφεσης που προκάλεσε ένα άλλο τμήμα σε κάποιον άλλο όροφο των κεντρικών γραφείων του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον.
Ο… λογαριασμός από τη συνεχιζόμενη μείωση του πληθυσμού στην Ελλάδα και τον περιορισμό των γεννήσεων σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά που επικρατούσαν στη χώρα ακόμη και εν καιρώ πολέμου, δυστυχώς δεν έχει εκδοθεί ακόμη. Είναι απλά μαθηματικά: ολοένα και περισσότεροι βγαίνουν από τις λίστες των απασχολούμενων και ολοένα και λιγότεροι μπαίνουν σε αυτές. Ακόμη και να γίνει το «θαύμα» που υπόσχονται και τα δύο μεγάλα κόμματα και να επιστρέψει η ανεργία στα προ κρίσης επίπεδα, πάλι θα έχουμε όχι περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια εργαζόμενους για να πληρώσουν περισσότερα από τρία εκατομμύρια συνταξιούχους.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα που συνειδητοποίησε και ο τελευταίος πολίτης το μέγεθος του προβλήματος. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της υπογεννητικότητας απαιτείται εθνική στρατηγική και ισχυρά κίνητρα. Με μερική απασχόληση των 250-300 ευρώ μικτά, με επιδόματα τέκνων των 20-70 ευρώ τον μήνα, με κουτσουρεμένα επιδόματα στέγασης προκειμένου να «χωρέσει» η δαπάνη στα σφικτά όρια του προϋπολογισμού, αλλά και με την ανασφάλεια για το αν θα υπάρχει δουλειά την επόμενη ημέρα, το ζευγάρι δεν θα αποφασίσει εύκολα να κάνει όχι το δεύτερο, αλλά ούτε καν το πρώτο παιδί. Για το αν υπάρχει αυτήν τη στιγμή ολοκληρωμένο σχέδιο που κινείται προς αυτή την κατεύθυνση, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Το κονδύλι για τη δημιουργία περισσότερων θέσεων στους παιδικούς σταθμούς και το αντίστοιχο για την επέκταση του προγράμματος σχολικών γευμάτων «ξηλώθηκε» για να χρηματοδοτηθεί η διατήρηση των συντάξεων στο ύψος τους, ενώ το κονδύλι για το επίδομα στέγασης μειώθηκε κατά 75%.
Προφανώς, δεν θα βοηθούσε σε τίποτα να μπούμε σε μια ατέρμονη συζήτηση -όπως θέλει το ΔΝΤ- σχετικά με το αν θα πρέπει να κοπεί το εισόδημα της μιας κοινωνικής ομάδας για να βοηθηθεί η άλλη. Αυτό που χρειάζεται είναι όλοι να βάλουν… πλάτη, ώστε να βρεθούν πόροι και να χρηματοδοτηθούν φιλικές προς την οικογένεια πολιτικές άμεσα. Σε διαφορετική περίπτωση, το κακό που μας έχει ήδη βρει θα γίνει χειρότερο…
