Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Χρειαζόταν άραγε να περάσουν τόσες εβδομάδες διαπραγματεύσεων, αντιπαραθέσεων, απειλών και σεναρίων διάλυσης, για να καταλήξει η ιταλική κυβέρνηση να υιοθετήσει ως έχει την πρόταση Ντι Μάιο και Σαλβίνι για έλλειμμα 2,4%; Οι αρχηγοί Πέντε Αστέρων και Λέγκας δεν άφησαν περιθώρια αμφιβολίας για το ποιος κάνει κουμάντο στη Ρώμη. Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο. Ποιος έχει το πάνω χέρι στην Ευρώπη;
Ο υπουργός Οικονομικών, Τζιοβάνι Τρία, ήθελε το έλλειμμα στο 1,6% για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους. Το Reuters μετέδιδε ότι η χρυσή τομή θα βρεθεί στο 1,9%. Γιατί όμως να συμβιβαστεί σε ένα «νουμεράκι», όπως το χαρακτήρισε, ο Σαλβίνι όταν όχι μόνο δεν συμβιβάστηκε, αλλά έσυρε ολόκληρη την Ευρώπη στις δικές του θέσεις στο μεταναστευτικό;
«Mama mia!» αναφώνησε μπροστά στις εξελίξεις Ευρωπαίος αξιωματούχος, μεταδίδει το Bloomberg, αλλά σύστησε υπομονή. Χαμηλούς τόνους επέλεξε ο Μοσκοβισί, αλλά οι αγορές δεν έκρυψαν την αποστροφή τους για το «μιούζικαλ» που βρίσκεται σε εξέλιξη. Απογειώθηκαν οι αποδόσεις των ομολόγων, βυθίστηκαν οι τραπεζικές μετοχές και η Ευρώπη ολόκληρη κοκκίνισε.
Είναι τόσο δραματικό να θέλει κάποιος να προσφέρει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, να μειώσει τους φόρους και να αυξήσει τις δημόσιες επενδύσεις, με ένα έλλειμμα που θα κινείται χαμηλότερα από το όριο του 3% του Συμφώνου Σταθερότητας; Όταν δεν λέει πού θα βρει τα 100 δισ. για να το κάνει και όταν το χρέος του είναι ήδη πάνω από το 130%, μάλλον είναι.
Οι αγορές αντιδρούν στα οικονομικά δεδομένα της στιγμής. Δεν σκέφτονται ούτε πολιτικά, ούτε ορθολογικά, ούτε θα περιμένουν να δουν εάν το σχέδιο για μείωση του χρέους, μέσω υψηλότερης ανάπτυξης, θα αποδώσει πράγματι καρπούς σε βάθος χρόνου. Ξέρουν πως η προηγούμενη κυβέρνηση είχε θέσει τον στόχο στο 0,8% και πως οικονομολόγοι προειδοποιούν ότι για να αποφύγει κρίση χρέους η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του ευρώ, πρέπει να το μειώσει τουλάχιστον κάτω του 2%.
Για τους Ευρωπαίους αξιωματούχους τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Αν τιμωρήσουν τη χώρα, θα εντείνουν ακόμη περισσότερο τον ευρωσκεπτικισμό σε ένα ιστορικό μέλος. Θα δώσουν αφορμή να κατηγορηθούν για εμμονή σε μία λιτότητα που δεν δικαιώθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Αν από την άλλη αφήσουν Σαλβίνι, Ντι Μάιο να κερδίσουν και αυτήν τη μάχη άνετα, τότε θα δείξουν ότι στην Ευρώπη το πάνω χέρι έχουν λαϊκιστές.
Ίσως τελικά αφήσουν και πάλι την πραγματικότητα των αγορών να «κάνει κουμάντο».
