Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί από την περασμένη χρονιά για τη συσσώρευση κινδύνων και αβεβαιότητας, που υπονομεύουν τις επενδύσεις και τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας.
Ο συναγερμός για ύφεση χτύπησε το καλοκαίρι, λόγω της αντιστροφής της καμπύλης των αποδόσεων των ομολόγων, που σημαίνει ότι οι αποδόσεις του βραχυπρόθεσμου χρέους είναι υψηλότερες από εκείνες του μακροπρόθεσμου. Δηλαδή οι επενδυτές βλέπουν χλομό το εγγύς μέλλον.
Έχουν άδικο; Ο μεταποιητικός κλάδος της Ευρωζώνης βιώνει τη βαθύτερη ύφεση των τελευταίων επτά ετών, με το πλήγμα να είναι ισχυρότερο για τα άλλοτε πανίσχυρα made in Germany βιομηχανικά αγαθά. Η εικόνα στη Γερμανία είναι η χειρότερη εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία.
Οι προσδοκίες των αναλυτών για τις οικονομικές επιδόσεις των ευρωπαϊκών εταιρειών το τρίτο τρίμηνο επιδεινώνονται. Τα κέρδη των εισηγμένων στον πανευρωπαϊκό δείκτη Stoxx 600 προβλέπεται να είναι μειωμένα κατά 1,9%. Εάν η εκτίμηση επιβεβαιωθεί, θα είναι το τρίτο διαδοχικό τρίμηνο συρρίκνωσης των εταιρικών κερδών στη γηραιά ήπειρο.
Όλα αυτά και πολλοί άλλοι δείκτες, εκτός Ευρώπης, δείχνουν ως πρελούδιο ύφεσης και -το κυριότερο- παραπέμπουν σε στοίχημα ότι οι προσπάθειες τόνωσης θα αποτύχουν. Δεν μάθαμε τίποτα από το 2008; Τότε, ο συντονισμός, υπό τις ΗΠΑ, ήταν δυνατός.
Σήμερα, δεν θα πόνταραν πολλοί ότι είναι εφικτός. Ρωτήστε και τον Κερέ. «Η παγκόσμια συνεργασία που επιτεύχθηκε το 2008 είναι δύσκολο να επαναληφθεί, με αποτέλεσμα να έχει εξασθενήσει η δυνατότητα να αντιμετωπιστούν παγκόσμια σοκ στην οικονομία».
Δεν είναι μόνο η διεθνής πολιτική σκηνή κατακερματισμένη, άλλαξε και η Ουάσιγκτον. Είναι στο «Αmerica first» προσηλωμένη, από το βήμα του ΟΗΕ το διακηρύττει στην οικουμένη. Ο διασυνοριακός συντονισμός είναι κάτι «ξένο» για τον ένοικο του Λευκού Οίκου. Πάει ενάντια στην πεποίθησή του πως οι κυρίαρχες δυνάμεις θα πρέπει να ενεργούν μόνες. Οι μονομερείς ενέργειες το πιστοποιούν, τη συνεργασία δεν ευνοούν. Μάλλον την αποκλείουν. Τι δεν αποκλείεται; Ο πολιτικός παράγοντας να είναι ο πιο σημαντικός στην εμβάθυνση της κρίσης, όταν την πόρτα θα μας ξαναχτυπήσει.
