Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
24η Ιουλίου 1974 είναι ημέρα ιστορική και σαν τέτοια θα πρέπει να τη γιορτάζουν όλοι οι Ελληνες. Και είναι ιστορική, γιατί την ημέραν εκείνην για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία χρειάστηκε να αποτραπούν σοβαροί κίνδυνοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί. Οπως γνωρίζετε, η Δικτατορία δεν ανετράπη από μια οποιαδήποτε οργανωμένη δύναμη, που θα έθετε υπό τον έλεγχό της την κατάστασιν και θα εξασφάλιζε την έννομον τάξιν. Η Τυραννία κατέρρευσε κάτω από το βάρος του εγκληματικού πραξικοπήματός της κατά του Μακαρίου. Και η κατάρρευσίς της δημιούργησε απόλυτο κενό εξουσίας».
«Η Ιστορία διδάσκει ότι αι εθνικαί κρίσεις οδηγούν συνήθως σε συμφορές. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μια εθνική κρίσις ημπορεί να αφυπνίσει τας συνειδήσεις και να γίνει αφετηρία μιας πολιτικής και ηθικής αναγεννήσεως ενός λαού. Εύχομαι και ελπίζω ότι κατά τον ευλογημένον αυτόν τρόπο θα τερματισθεί η σημερινή περιπέτεια του Εθνους».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφει. Οι μνήμες προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του Ελληνικού τα ξημερώματα της Τετάρτης, 24 Ιουλίου 1974. Στο πολυάριθμο ενθουσιώδες πλήθος που τον επευφημούσε, στο μέγα πάθος, στις μεγάλες προσδοκίες.
Οι μνήμες απογειώνονται από το Παρίσι. Η γαλλική τηλεόραση δείχνει τον πολιτικό, που έλειπε έντεκα χρόνια από την πατρίδα του, να δηλώνει προς τους δημοσιογράφους την περίφημη φράση του Αμερικανού προέδρου Τρούμαν «Boys, pray for me» (Παιδιά, προσευχηθείτε για μένα). Επιστροφή στο άγνωστο.
Το άγνωστο επιστρέφει, 41 χρόνια μετά. Ο κύκλος δείχνει να είχε κλείσει. Κανείς δεν γιορτάζει. Ο πόνος ο βαρύτερος τον θεωρούμενο ελαφρύ σχολάζει. Από τον κύκλο στην έλλειψη. Από τις κυκλικές στις ελλειπτικές τροχιές χρειάζονται μεγάλες αντοχές, όχι, όμως, χωρίς απαντοχές. Οσες απέμειναν και όσες μπορεί να βγάλουν ρίζες και να στεριώσουν, ώστε «την της πόλεως δύναμιν καθ’ ημέραν έργω θεωμένους και εραστάς γιγνομένους αυτής». Εδώ, δεν κρίνεται η Δημοκρατία. Εδώ, κρινόμαστε εμείς.
