Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μπροστά σ’ αυτό το μπερδεμένο κουβάρι, σ’ αυτό τον χυλό των γεγονότων και το ακαθόριστο μίγμα, ποιος δεν σηκώνει τα χέρια ψηλά; Ποιος δεν έχει αποχαιρετήσει το μαντρί της λογικής σε μια συμφωνία που στην ουσία δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη η Ευρωζώνη και το ΔΝΤ;
Ποιος δεν έχει αποχαιρετήσει το μαντρί της λογικής, όταν «η Γερμανία δεν έχει πάρει κάποια από τα οικονομικά φάρμακα που συνταγογραφήθηκαν για την Ελλάδα», όπως παρατηρεί η Wall Street Journal; Αν η απάντηση αναπαύεται στα χειμαδιά του πραγματισμού ή του κυνισμού κατ’ άλλους -«το θέμα είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης»-, ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα ποιος είναι συνεπής;
Οπως «η φύση είναι απλή, αλλά όχι απλοϊκή», έτσι και η πολιτική. Υπόκειται σε περιορισμούς και δεν χωρά σε αφορισμούς. Ποιοι είναι, λοιπόν, συνεπείς; Αυτοί που δεν αφήνουν την πραγματικότητα να τους χαλάσει μια ωραία θεωρία; Αυτοί που έχουν σχέδια, αλλά είναι τόσο εχέμυθοι που δεν τα κοινοποιούν στα πειραματόζωα; Αυτοί που έχουν οράματα, αλλά ιδέα από διαγράμματα;
Εχουμε να ακούσουμε για ηθική και αγώνες, που δεν επιτρέπουν τις στροφές, εκβιασμούς, υπολογισμούς και σεισμούς, στάσεις και αντιστάσεις, ιδεολογίες και αμφισβητίες, δρόμους της Αρετής και της Κακίας, μαέστρους που δεν πιάνουν το τέμπο, λεβεντιές και ομορφιές, «δισεκατομμύρια που υπάρχουν, μοιρασμένα σε διάφορα σημεία της χώρας» και περιμένουν τον καθένα. Σε μετρητά.
Σ’ αυτές τις συνθήκες πιο λογικό είναι να πάρεις τοις μετρητοίς τον Μίστερ Σποκ ή τον Κάπτεν Κερκ. Σωστά; Ο καθένας δικαιούται την απάντησή του. Η πολιτική, όμως, δεν είναι διαβούλευση του πραγματικού και του φανταστικού. Στηρίζεται σε γεγονότα που δεν ακολουθούν γραμμική πορεία και είναι και πεισματάρικα. Αυτά είναι τα διαθέσιμα, όλα τ’ άλλα είναι για στρατευμένα ένσημα, πληρωτέα με ΙOUs.
