Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τον μάθαμε από το βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης. Εμείς και άλλοι τη λέμε «Μάχη», ο Γερμανός καθηγητής Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ στον τίτλο κάνει λόγο για «κατάκτηση». «Operation Merkur: Die Eroberung der Insel Kreta im Mai 1941» (Επιχείρηση Ερμής: η κατάκτηση της νήσου Κρήτης τον Μάιο του 1941).
Τον μάθαμε από το βιβλίο, για το οποίο δικάστηκε στο Ρέθυμνο, με βάση τον αντιρατσιστικό νόμο και αθωώθηκε. Ορθώς, διότι η ιστορική έρευνα δεν κρίνεται σε δικαστικές αίθουσες.
Τον υπερδραστήριο Γερμανό, που δεν μπορεί να αντισταθεί στην προβολή, τον μάθαμε από συνεντεύξεις και επανειλημμένως διατυπωμένες θέσεις για τις επανορθώσεις (τον Φεβρουάριο του 2016 μάλιστα έγραψε πως το κατοχικό δάνειο όχι απλά δεν υφίσταται, αλλά η Ελλάδα χρωστάει στη Γερμανία, διαφωτίζοντας και αξιωματούχους του ομοσπονδιακού υπουργείου Οικονομικών, υπό τον Σόιμπλε).
Είναι γνωστό ότι ο 80χρονος ιστορικός είναι πιο συστημικός κι από την επίσημη γερμανική γραμμή στο θέμα αυτό. Δεν εκπλήσσει, επομένως, η επανάληψη των απόψεών του στο γερμανικό ενημερωτικό πόρταλ Τ-online, όπου όμως ο συνεντευξιαστής, ιστορικός κι ο ίδιος, Μαρκ φον Λίπκε, εκφράζει αντίλογο, καταρχήν για τον πυρήνα της ιστορικής έρευνας, τις πηγές.
Ο Ρίχτερ πετάει στον αέρα εκτιμήσεις, παρουσιάζοντάς τες σαν γεγονότα: «Έλληνες πολιτικοί είχαν ενθυλακώσει τα χρήματα των αποζημιώσεων». Αναφέρει 30.000 τόνους βιομηχανικού υλικού, αξίας άνω των 100 εκατ. μάρκων, που το 1/3 κάπου χάθηκε στον πλου προς Πειραιά και τα υπόλοιπα πουλήθηκαν για παλιοσίδερα, αλλά στα ταμεία ερημία. Απόδειξη; Ένα άρθρο του Spiegel το 1952. Δεύτερη πηγή; «Το βιβλίο μου το 2016». Mα, κι αυτό παραπέμπει μόνο στο άρθρο. «Είναι έγκυρη πηγή».
Είναι μία πηγή. Αρκεί; Ο ίδιος παλαιότερα για να στηρίξει την άποψή του ότι ένα μέρος των χρημάτων «φαγώθηκε» από το πελατειακό κράτος επικαλέστηκε μία πληροφορία, που του μετέφεραν σε ένα συνέδριο… κάποιοι (δηλαδή μια περιορισμένη κι ασαφή βάση δευτερογενών πηγών)… και «δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω αυτά που μου είπαν».
Τι συζητάμε, τότε, για έρευνα, Ιστορία, ευθύνη και μνήμη; Ας μιλήσουμε για τον καιρό, που παραμένει στη Γερμανία κλειστός για συζήτηση αξιώσεων. Ας μη μιλήσουμε για ανάπτυξη ελληνογερμανικών πρωτοβουλιών, Ιδρυμάτων και προγραμμάτων. Ας συνεχίσουμε. Δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ότι τα ελληνικά αιτήματα έχουν παραγραφεί. Το παραδέχεται και η επιστημονική υπηρεσία της γερμανικής Βουλής. Αυτό που δεν λέει είναι ότι άλλο μετρά στα χρέη. Ποιος χρωστάει σε ποιον.
