Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Η προχθεσινοβραδινή συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας στο Ισραήλ βάζει τέλος στην επί δώδεκα χρόνια «βασιλεία» του μακροβιότερου πρωθυπουργού στη χώρα, του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Ενδεχομένως να σημάνει και το τέλος της πολιτικής καριέρας του Ισραηλινού πρωθυπουργού, αν και ο «Μπίμπι» έχει αποδείξει πολλές φορές πως είναι… επτάψυχος. Δεν αποκλείεται μάλιστα να τερματίσει την πολιτική του καριέρα στη… φυλακή, δικαζόμενος ήδη για υποθέσεις διαφθοράς.
Οκτώ κόμματα της αντιπολίτευσης, από τους ακροδεξιούς Μπένετ και Λίμπερμαν μέχρι τον κεντρώο πρώην μεγαλοδημοσιογράφο Γιαΐρ Λαπίντ, το περιθωριοποιημένο κραταιό άλλοτε Εργατικό Κόμμα, το αριστερότερο Μέρετς και τον ισλαμιστή ηγέτη της Ενωμένης Αραβικής Λίστας Μανσούρ Αμπάς, συνασπίστηκαν με μοναδική συγκολλητική ουσία το μένος κατά του Νετανιάχου.
Η κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης «κυβέρνηση αλλαγής», αλλά πέραν της ιστορικής ούτως ή άλλως συμμετοχής Άραβα πολιτικού σε κυβερνητική θέση, δεν φαίνεται να κομίζει τίποτα νέο… Ο Ναφτάλι Μπένετ, ακροδεξιός, εκπρόσωπος μέχρι χθες των Ισραηλινών εποίκων στη Δυτική Όχθη, πολυεκατομμυριούχος των «start ups», με ελάχιστη σχέση με τη σκληρή εκτός Τελ Αβίβ και περιχώρων σκληρή πραγματικότητα του Ισραήλ, αναλαμβάνει μάλιστα πρώτος την πρωθυπουργία, αν και εκπροσωπεί ένα κόμμα του 6%.
Οπαδός της προσάρτησης του μεγαλύτερου μέρους της Δυτικής Όχθης, δύσκολο να μετεξελιχθεί από «γεράκι» σε «περιστερά», αν και η ισραηλινή πολιτική σκηνή έχει κατά το παρελθόν εκπλήξει…
Ο Λαπίντ, αν γίνει πρωθυπουργός το 2022, εφόσον μέχρι τότε η πολυσυλλεκτική κυβέρνηση αντέξει, θα είναι πρώτη φορά που επικεφαλής ισραηλινής κυβέρνησης δεν τίθεται κάποιος που προέρχεται από τον στρατό ή κομίζει δάφνες από στρατιωτικές νίκες… Ωστόσο, ο φέρελπις πολιτικός που εμφανίστηκε ως διάττοντας αστέρας εκμεταλλευόμενος το κίνημα διαμαρτυρίας κατά της ακρίβειας το 2011, δεν έχει και πολλά να κομίσει στην πολιτική ζωή του Ισραήλ, πέραν του ότι θυμίζει λίγο από… Κλούνεϊ.
Η συμμετοχή του Άραβα και μάλιστα εκπροσώπου ισλαμικού κόμματος, του Μανσούρ Αμπάς, αν και προέρχεται από διάσπαση της συνεργασίας των αραβικών κομμάτων του Ισραήλ, δείχνει ότι ακόμη και ένας παλαιστινιακής καταγωγής Ισραηλινός πολίτης μπορεί να κυβερνά, επιβεβαιώνοντας τον ρυθμιστικό ρόλο του 21% της αραβικής μειονότητας.
Οι εξελίξεις αυτές είναι αμφίβολο ωστόσο αν θα βγάλουν το Ισραήλ από τη μακρόχρονη πολιτική κρίση.
