Από την έντυπη έκδοση
Tου Πάνου Φ. Κακούρη
[email protected]
Ένα ερώτημα που προκύπτει από δύο εκθέσεις του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν, που δημοσιεύτηκαν χθες, είναι μήπως θέλουμε και επιδιώκουμε τη δημογραφική γήρανση;
Τι μας λέει η Κομισιόν; Ότι το μέλλον του ασφαλιστικού συστήματος της Ελλάδας είναι δυσοίωνο λόγω της προβλεπόμενης μείωσης του πληθυσμού, τονίζοντας ξεκάθαρα πως για να μην κλονιστεί, απαιτείται σε βάθος χρόνου να συνεχιστεί η μείωση των συντάξιμων αποδοχών αλλά και να διατηρηθούν τα αυξημένα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
Οι «καμπάνες» που ηχεί η Κομισιόν δεν αφορούν το μακρινό μέλλον, αλλά το άμεσο. Οι συντάκτες της έκθεσης προβλέπουν συγκεκριμένα ότι ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός (δηλαδή ο πληθυσμός ηλικίας 20 έως 64 ετών) αναμένεται να μειωθεί κατά 450.000 άτομα έως το 2030 και από 6,25 εκατομμύρια το 2019 θα υποχωρήσει σε 5,81 εκατομμύρια και σε 5,25 εκατομμύρια το 2040.
Και αν για τη δημογραφική γήρανση, που είναι η πηγή των δεινών όχι μόνο για το ασφαλιστικό αλλά και για άλλα ζητήματα, δεν ξέρουμε (;) τι φταίει, μας το εξηγεί εν μέρει η έκθεση του ΟΟΣΑ.
Ο διεθνής οργανισμός, σύμφωνα με την ανάλυση που έκανε το ΚΕΦΙΜ, μας επισημαίνει ότι η Ελλάδα επιφυλάσσει την υψηλότερη φορολογική επιβάρυνση στις οικογένειες με παιδιά.
Στη σχετική λίστα βρίσκεται στην 4η θέση μεταξύ των χωρών-μελών του Οργανισμού, πίσω από την Τουρκία, τη Γαλλία και τη Σουηδία.
Δηλαδή, ενώ έχουμε πρόβλημα υπογεννητικότητας, το ελληνικό κράτος υπερφορολογεί όσους έχουν παιδιά σε σχέση με άλλες χώρες.
Αν στην υψηλή φορολογία των οικογενειών με παιδιά προστεθεί και το χαμηλό επίπεδο των αμοιβών, οι συνθήκες για τη δημιουργία οικογένειας δεν είναι ενθαρρυντικές για μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Συγχρόνως, η δημογραφική προβολή που βλέπει τον πληθυσμό της Ελλάδας από τα 10,7 εκατ. να συρρικνώνεται στα 8,6 εκατ. το έτος 2070, προκαλεί μεγάλη ανησυχία για τη μελλοντική γεωπολιτική θέση της χώρας, όταν οι γειτονικές χώρες καταγράφουν αύξηση του πληθυσμού.
Η δημογραφική γήρανση δεν είναι ένα ζήτημα που προέκυψε σήμερα, αλλά έχει επισημανθεί από ειδικούς από τη δεκαετία του 1980.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνες που δεν ανησύχησαν ποτέ γι’ αυτό ήταν οι κυβερνήσεις, όλης αυτής της περιόδου.
Απλώς το επικαλούνται κάθε φορά που λαμβάνονται μέτρα για το ασφαλιστικό, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσουν το «κακό» στη ρίζα του.
