Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διάβασα ότι η λέξη «Ερντογάν» απαντάται 96 φορές στο πολυσυζητημένο βιβλίο «The Room Where It Happened» για τον Ντόναλντ Τραμπ του πρώην συμβούλου του Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον. Η λέξη «Ελλάδα» αναφέρεται δύο φορές ως μέρος λίστας χωρών. Α, ναι υπάρχει και μία αναφορά σε «Ελληνική ώρα» (Greek time) σε στάση ανεφοδιασμού του Air Force One στη Σούδα.
Δεν χρειαζόταν ο πικραμένος σκληροπυρηνικός, πρώην στενός συνεργάτης του ενοίκου του Λευκού Οίκου, για να μάθουμε πόσο μετράει η Άγκυρα στην Ουάσιγκτον. Ήδη από το 2015, κατά τη διάρκεια προεκλογικής συνέντευξής του, ο Αμερικανός πρόεδρος είχε παραδεχθεί «μικρή σύγκρουση συμφερόντων» σε σχέση με την Τουρκία, όπου έχει επιχειρηματικά συμφέροντα. «Είναι οι Πύργοι Τραμπ και είναι δύο πύργοι αντί για έναν, όχι ένας, όπως συνήθως, αλλά δύο».
Δεν είναι ένα ή δύο, μα κορυφαίο, όπως είχε γράψει η Washington Post, ήταν όταν ο Τραμπ έδωσε το πράσινο φως για την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα «προσωπικής “έλξης” που ο πρόεδρος Τραμπ φαίνεται προφανώς να αισθάνεται για τον πρόεδρο Ερντογάν», όπως ρίχνει τη βολή του ο γερουσιαστής Μενέντεζ, δεν ξέρω αν είναι «φιλία» επ’ αμοιβαία ωφελεία, ξέρω, όμως, ότι η Τουρκία έχει για τις ΗΠΑ στρατηγική αξία. Με ή χωρίς μπίζνες, με ή χωρίς προσωπικές χάρες.
Εντάξει, η κατάσταση στον Λευκό Οίκο είναι κάπως ανορθόδοξη, αλλά κι όταν ήταν παραδοσιακή, στα ελληνο-τουρκικά δεν είδαμε προκοπή. Γιατί τα γράφω αυτά;
Ακούω αρκετούς να ανησυχούν ότι ενδεχομένως η Άγκυρα να βιαστεί να δράσει στο Αιγαίο ή νοτίως της Κρήτης πριν από τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου ή την αδύναμη περίοδο έως την προεδρική ορκωμοσία.
Ίσως. Κλιμακώνει τις προκλήσεις, εσχάτως και τις ειρωνείες. Αλλά, ποιος είναι τόσο αφελής να πιστεύει ότι η Ουάσιγκτον θα μας «σώσει»; Δεν υπάρχουν αυτοματοποιημένα αντανακλαστικά παρέμβασης κι όταν ενεργοποιήθηκαν, ζώνες γκριζαρίστηκαν.
