Από την έντυπη έκδοση
Του Πάνου Κακούρη
[email protected]
Η ζημιά που έγινε και γίνεται στην οικονομία από την αβεβαιότητα που προκαλεί η καθυστέρηση της συμφωνίας κυβέρνησης και εταίρων, αποτυπώνεται σε μια σειρά δεικτών, όπως τις εκροές καταθέσεων, τη φυγή κεφαλαίων κ.λπ.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Τους τελευταίους δύσκολους μήνες ορισμένοι δείκτες εκπέμπουν αισιοδοξία, αλλά και μεγεθύνουν τις κυβερνητικές ευθύνες.
Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, η βιομηχανική παραγωγή του Μαρτίου αυξήθηκε 5% και η παραγωγή της μεταποίησης πάνω από 8%. Τον ίδιο μήνα οι εξαγωγές (χωρίς τα πετρελαιοειδή που εισάγονται και επανεξάγονται) αυξήθηκαν 20,7%.
Η οικοδομική δραστηριότητα του Φεβρουαρίου παρουσιάστηκε αυξημένη στο σύνολο της χώρας κατά 10,2% στον αριθμό των οικοδομικών αδειών, κατά 37,6% στην επιφάνεια και κατά 36,6% στον όγκο.
Τους πρώτους μήνες του έτους αυξήθηκαν οι πωλήσεις αυτοκινήτων. Ακόμη, τα έσοδα του προϋπολογισμού, μετά το πατατράκ του εκλογικού Ιανουαρίου, από τον Φεβρουάριο κινούνται πάνω από τους στόχους, ενώ τον Απρίλιο αυξήθηκαν 15% και η συνολική υστέρηση από την αρχή του έτους συρρικνώθηκε σε 300 εκατ. ευρώ.
Οι παραπάνω εξελίξεις δείχνουν πως παρά την κρίση η πραγματική οικονομία όχι μόνο είναι ζωντανή αλλά και επιβιώνει σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες.
Η θετική εξέλιξη των συγκεκριμένων δεικτών καταγράφεται σε μια περίοδο απουσίας ρευστότητας και τραπεζικής χρηματοδότησης, καθώς και έντονης αβεβαιότητας, που αποτρέπει μικρές ή μεγάλες επιχειρηματικές κινήσεις.
Εδώ ξεκινούν οι ευθύνες της κυβέρνησης. Στην υποθετική περίπτωση που υπήρχε συμφωνία με τους εταίρους από τον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο, η πορεία των σχετικών δεικτών θα ήταν σαφώς πιο βελτιωμένη και ενδεχομένως εντυπωσιακή εάν είχε αποκατασταθεί η ρευστότητα της οικονομίας.
Ολα αυτά σημαίνουν πως χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την οικονομία, για μια συμφωνία η οποία -όπως φαίνεται τελικά- δεν θα είναι πολύ διαφορετική από το αν «έκλεινε» νωρίτερα. Σημαίνουν επίσης πως υπάρχει ένας δυναμισμός στην οικονομία που καταπνίγεται από την αβεβαιότητα και είναι σαφές πως πρέπει να εκλείψει άμεσα – και αυτό γίνεται μόνο με μια συμφωνία.
Ο χρόνος, ο τρόπος και οι συνθήκες της συμφωνίας θα μπορούσαν να αποτελούν επιλογές της κυβέρνησης, αλλά δεν είναι όσο αδειάζει η κλεψύδρα της ρευστότητας. Δεν υπάρχει πλέον η άνεση του χρόνου, όταν ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης δηλώνει ότι πρέπει σε 15 μέρες να λυθεί το θέμα της ρευστότητας, γιατί διαφορετικά ο Ιούνιος «δεν βγαίνει».
Τώρα φτάνουμε στο τέλος. Μέχρι το τέλος Μαΐου η συμφωνία είναι μονόδρομος, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κάτι άλλο πλην της συμφωνίας, έστω κι αν αυτή πλέον θα υπογραφεί με «το πιστόλι στον κρόταφο».
