Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Η επικοινωνία και η πολιτική είναι έννοιες απαραίτητες για τον πολιτισμένο άνθρωπο. Η επικοινωνία βοηθά στη συνεννόηση κάθε ανθρώπου με το περιβάλλον του.
Η πολιτική εξυπηρετεί οργανωμένα κοινωνικά σύνολα και χρησιμοποιεί την επικοινωνία είτε για να κυβερνήσει είτε για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πληθυσμού.
Στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο η πολιτική ορίζεται και ως η τέχνη του εφικτού. Πιθανόν διότι όλοι αντιλαμβάνονται πως η πολιτική παρέχει ένα όραμα, δηλαδή περιγράφει μια ιδανική κατάσταση.
Η πορεία για την υλοποίησή του, ωστόσο, κάθε άλλο παρά ιδανική θα είναι, καθώς η πραγματικότητα επιβάλλει διαφορετική αντίληψη της έννοιας του χρόνου, του χώρου και των συνθηκών που ισχύουν.
Οταν περιγράφεται ένας στόχος – όραμα με επιτυχία, γεννιέται η ελπίδα στον νου των πολιτών, ασυνείδητα, δε, μεταφέρονται στην τελική φάση του περιγραφόμενου οράματος σε δευτερόλεπτα.
Οταν όμως από τα λόγια γίνεται η μετάβαση στην οργανωμένη προσπάθεια, ο χρόνος που θα απαιτηθεί για να πλησιάσει η πραγματικότητα τον τελικό στόχο ίσως να απαιτήσει τετραετίες.
Στην ελληνική κοινωνία, από το 2009 και μετά, όλες οι πολιτικές δυνάμεις που κέρδισαν την εμπιστοσύνη της έδωσαν την ίδια υπόσχεση – όραμα.
Οτι τα βάσανα (σε μια υπερχρεωμένη χώρα με πολυετή -λογιστικά σκεπασμένη- κρίση) ήταν… «αδικαιολόγητα» και θα τερματίζονταν σχεδόν αυτόματα, αν στην εξουσία έρχονταν οι συγκεκριμένοι πολιτικοί.
Σε αυτό συνέβαλαν και οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών εκπομπών. Από τα σχόλιά τους φαίνεται ότι έχουν γνώση του έργου που έχει επιτελεστεί.
Τώρα, έπειτα από πέντε χρόνων πρόγραμμα στήριξης που απέτυχε, δεν θέλουν να εκφράζουν θέσεις που είναι κόντρα στο δημόσιο αίσθημα. Αλλωστε, λίγοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την ανάγκη να προβλέπουν οι ηγέτες τους πέρα από δυο-τρεις μήνες μπροστά.
Είναι φυσικό να αισθάνονται χαλαρά, ακόμα και δυο βήματα πριν από τον βούρκο της μετά ευρώ δραχμής, όσοι άξια, με τα ισχύοντα κριτήρια, έκαναν μεγάλες περιουσίες. Μερικοί έγιναν ακόμα και βουλευτές. Οσοι δημοσιογράφοι επιβιώνουν κρατώντας τη δουλειά τους «με τα δόντια», χωρίς λεύκανση, είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Μπορούν πιθανά να περιγράψουν καλύτερα εκείνα που, αν είχαν παρουσιαστεί έγκαιρα και σωστά, θα είχαν κάνει τους πολίτες λιγότερο εύπιστους στο ίδιο πάντα παραμύθι.
Οι ξένοι θα φταίνε πάλι για τη δική μας αποτυχία. Οταν οι υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης που πέρασαν την ίδια φάση, την ολοκλήρωσαν με επιτυχία και τράβηξαν μπροστά.
Από εκεί που οι πιστωτές θα χόρευαν με τους Ελληνες να παίζουν τα όργανα, φτάσαμε στον τσακωμό των βουβαλιών που θα λιώσει τα βατράχια. Αραγε αντιλαμβάνονται οι συμπολίτες μας ότι πιθανόν σε λίγο θα κληθούν να ψηφίσουν πάλι;
Με τη διαφορά ότι αλλάζει η ποιότητα της ζωής τους από την ώρα που από «περήφανοι οργανοπαίχτες» ψηφοφόροι θα μεταμορφωθούν σε καταπατημένους βατράχους…
