Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Επιδιώκουμε μια ενδιάμεση συμφωνία στις αρχές Μαΐου. Εάν υπάρξει αδιέξοδο, θα προσφύγουμε στον λαό». Κυριακή κοντή γιορτή, δηλαδή.
Στο ενδιάμεσο γιορτάζουν τα ερωτήματα.
Θα μπουν σ’ ένα τσουβάλι όλα τα μέτρα; Πώς θα συνδυαστούν πακέτα και κλακέτα (συνειρμικά λόγω Καννών); Θα τεθεί το δίλημμα παραμονής μας στην Ευρωζώνη;
Θα ερωτηθούμε προς τα πού θα κινηθούμε ή αν θέλουμε τη σωτηρία πάση θυσία;
Σε ένα δημοψήφισμα, στις πλείστες των περιπτώσεων, οι απαντήσεις δίνονται σε ερωτήματα που δεν τέθηκαν ποτέ. Αλλά, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι το κρίσιμο ερώτημα θα είναι διατυπωμένο με όρους που θα υποβάλουν την απάντηση, ποια θα είναι η ερώτηση;
«Με ερώτημα προφανώς αν συμφωνείτε ή διαφωνείτε με το περιεχόμενο αυτών που εκβιαστικά ζητούν οι δανειστές. Προφανώς το “όχι” θα νομιμοποιεί την κυβέρνηση για να πάει σε ρήξη… Ρήξη μπορεί να σημαίνει τα πάντα, τι να σας πω;». Θα κληθούμε ν’ αποφασίσουμε για τα πάντα, που «δεν είναι κάτι, αλλά ούτε και τίποτα»;
Ο ευρωβουλευτής του κυβερνώντος κόμματος, που είναι και καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, διευκρινίζει: «Είναι σαφές. Αυτό (σ.σ.: η δραχμή) είναι ένα ενδεχόμενο που έρχεται και επανέρχεται και εγώ πρακτικά δεν μπορώ να δω πώς θα συνέβαινε… Ή θα μπορούσε να είναι και πιο ακραίο, η έξοδος από την Ενωση συνολικά.
Θα το δούμε… Στην κάλπη του δημοψηφίσματος… θα κληθεί ο συνταξιούχος να αποφασίσει: “Δέχομαι τη συγκεκριμένη μείωση που ζητούν οι δανειστές ή τον κίνδυνο να καταβληθεί η σύνταξή μου σε δραχμές;”».
Αν καταλαβαίνω καλά, ξέρουν την απάντηση, ψάχνουν το βολικό ερώτημα. Μία ερώτηση, πολλά ερωτηματικά, χωρίς να πέφτει η αυλαία. Ρωτήστε και τον Αμλετ, γιατί ο Πολώνιος δεν έχει αμφιβολίες για την παράκρουση. «Πάλι καλά που συχνά η τρέλα βρίσκει τον στόχο, εκεί όπου το μυαλό αδυνατεί να τα βγάλει πέρα τόσο τέλεια».
