Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οι «Καβγάδες στην Κιότζα», η κωμωδία καταστάσεων της γνήσιας λαϊκής ζωής των εμπόρων, των βαρκάρηδων, των νοικοκυρών στο μικρό ιταλικό ψαροχώρι, ωχριούν μπροστά στους καβγάδες στο Σύνταγμα. Εκεί γίνεται σκόνη ο Γκολντόνι.
«Αισθάνομαι πολύ άσχημα όταν στο ελληνικό Κοινοβούλιο δημιουργούνται σκηνές που μοιάζουν με εκείνες των θερμοκέφαλων οπαδών στα γήπεδα. Δεν είναι εικόνα του ελληνικού Κοινοβουλίου αυτή που δημιουργείται με προσωπικές αντεγκλήσεις βουλευτών. Πώς θα αισθανθούν οι πρωταγωνιστές βουλευτές, εάν την άλλη μέρα παρακολουθήσουν το βίντεο με τα επεισόδια; Είναι ακατανόητο ότι δέχονται να συμμετέχουν σε τέτοιους καβγάδες έμπειροι κοινοβουλευτικοί και ακόμη πανεπιστημιακοί καθηγητές».
Απορεί και εξίσταται ο βουλευτής της συμπολίτευσης με τις αναφλέξεις, τις εκρήξεις και τα επεισόδια, αλλά αν έχεις μια στοιχειώδη γνώση των δεδομένων και της πραγματικότητας, δεν έχεις σοβαρούς λόγους να παραμυθιάζεσαι. Οι έμπειροι είναι αυτοί που κάνουν τη μεγάλη φασαρία και οι καθηγητές δεν περιβάλλονται με φωτοστέφανο. Και τη «γαλλική» ομιλούν και υπερτροφικά εγώ διαθέτουν, που μετά χαράς εκθέτουν σε υποτονικά εσύ.
Εδώ κρινόμαστε, όμως, εσύ, εσύ, εσύ, εμείς. Είναι κάπως οξύμωρο να ζητάμε από τους εθνοπατέρες έναν συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης και συμπεριφοράς, ο οποίος έρχεται σε ρήξη με ορισμένα σημεία μιας παγιωμένης κουλτούρας.
Είναι κάπως περίεργο να περιμένουμε Χερουβείμ και Σεραφείμ στην υπηρεσία μας, διότι θα υπήρχε, πέραν των άλλων, και πρόβλημα αντιπροσώπευσης. Δεν κατελήφθησαν εξ εφόδου τα βουλευτικά έδρανα.
Ο κανόνας, λοιπόν, της ανησυχίας για την ποιότητα του κοινοβουλευτικού βίου απλώς σώζει τα προσχήματα. Ενδεχομένως να ξέρει καλύτερα ο «σοφός λαός». Ενδεχομένως να ξέρει καλύτερα η «μέλλουσα συνταξιούχος», με τα ΦΕΚ του 1945 και τις υπογραφές του 21ου αιώνα, με τα μπερδέματα και τα καταπιστεύματα, που μεταφράζονται σε δισεκατομμύρια ευρώ και μπορούν να σώσουν γενεές δεκατέσσερις. Από την αβάσταχτη πραγματικότητα.
