Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Οι συνεπείς ζουν στις σκιές. Θυμηθείτε και την παραβολή. Για τον άσωτο μιλεί. Ο άλλος γιος μένει στο περιθώριο, χωρίς να ασχοληθεί κανείς μ’ αυτόν, να θυσιάσει τον μόσχο τον σιτευτόν.
«Έχει τόσα χρόνια που σου δουλεύω και ποτέ δεν παρέβηκα καμία εντολή σου και σε μένα ποτέ δεν έδωκες ούτε ένα ερίφιο, ώστε να χαρώ».
Η επιβράβευση των συνεπών δανειοληπτών, που ήρθε στην επικαιρότητα, δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό, ενώ για να είμαστε δίκαιοι ουδείς μπορεί να πανηγυρίζει και για την ελάφρυνση των ευρισκόμενων σε οικονομική αδυναμία. Δεν ζούσαν εν αμαρτία -τουλάχιστον η πλειονότητα-, βιώνουν μια καταστροφική ταλαιπωρία. Το δάνειο κοκκίνισε, όταν η κρίση τις σταθερές μετακίνησε.
Ασφαλώς, υπάρχουν και οι πονηροί, οι αποκαλούμενοι «στρατηγικοί κακοπληρωτές», παιδιά της πιάτσας, λαγωνικά που πέταξαν από πάνω τους στοιχεία περιουσιακά και κρύβονται πίσω από την προστασία της πρώτης κατοικίας. Δύσκολο να τους ξεχωρίσεις, αλλά είναι γύρω στο 25%, σύμφωνα με τραπεζικές εκτιμήσεις. Αυτοί που έχουν τη δυνατότητα, αλλά συνειδητά δεν πληρώνουν, τον Ντάριο Φο αποθεώνουν, στα «κορόιδα» τα χρεώνουν. «Με το νοίκι πήραν σπίτι», στη σεισάχθεια βρήκαν λύση, στην καλή νεράιδα της διαγραφής χρεών πίστη. Κάποιοι θα βολευτούν. Παλιά τους τέχνη η λαθρεπιβίβαση σε πρόνοιες για αναγκεμένους.
Αλλά δίπλα μας υπάρχει και εκείνος που πραγματικά δεν μπορεί να είναι εντάξει και ο νομοθέτης γι’ αυτόν θα πράξει. Με λογική παρόμοια των ποινικών συστημάτων, τα οποία διαπνέει η αρχή «καλύτερα ένας ένοχος έξω, παρά ένας αθώος στο κελί».
Το πρόβλημα είναι ότι οι συνεπείς αισθάνονται εγκλωβισμένοι και αδικημένοι. Όπως και τότε με την περαίωση των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων. Οι πολιτικοί αναγνώριζαν ότι πλήττονται και έταζαν πως θα «αμείβονται».
Έτσι και τώρα, υπόσχονται δώρα. Συμφωνούν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση στην επιβράβευση, μα είναι η πραγματικότητα που δηλώνει άρνηση. Πέρα από το προφανές ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα -στο τέλος πληρώνει ο φορολογούμενος-, η ανταγωνιστική τιμολόγηση είναι αποκλειστική ευθύνη των τραπεζών και δεν μπορεί σ’ αυτό -το επιτόκιο- να επεμβαίνει το κράτος.
