Ένας βοσκός έχει ένα πρόβατο, έναν λύκο, ένα δεμάτι χόρτα και μία βάρκα. Ό,τι έχει κανείς καλό είναι, αλλά χρησιμότητα στον λύκο δεν βρίσκω.
Συνεχίζω με τον γρίφο, που αλίευσα από το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο.
«Βοηθήστε τον βαρκάρη να περάσει στην απέναντι όχθη τον λύκο, το πρόβατο και τα χόρτα, χωρίς όμως να μένουν μόνα τους στην ίδια μεριά εκείνα που μπορούν να φαγωθούν. Στη βάρκα μπαίνει μόνο ένα ανά διαδρομή».
Προφανώς, ο λύκος δεν μπορεί να μείνει στην όχθη μόνος με το πρόβατο και το πρόβατο μόνο με τα χόρτα.
Τα βήματα που πρέπει να εκτελέσει ο βαρκάρης είναι 17. Διαδοχικά.
Βάλε το πρόβατο στη βάρκα, πήγαινε στην απέναντι όχθη, άφησε το πρόβατο στην όχθη, γύρνα πίσω, βάλε τον λύκο στη βάρκα, κουπί μέχρι την απέναντι όχθη, άφησε τον λύκο, πάρε πάλι το πρόβατο στη βάρκα, πήγαινε στην αφετηρία, άφησε το πρόβατο, βάλε τα χόρτα στη βάρκα, πήγαινε απέναντι, άφησε τα χόρτα, γύρνα πίσω, πάρε πάλι το πρόβατο στη βάρκα, πήγαινέ το στην απέναντι όχθη, άφησέ το.
Ταξίδι, μα τι ταξίδι; Κουραστικό, αν βρέθηκες τυχαία εκεί, όπως θα μπορούσες να βρίσκεσαι αλλού κι αυτό να σου δημιουργεί αγωνία, αμηχανία.
Σε αυτήν την περίπτωση, δεν ξέρω αν θα σκεφτόσουν την ανορθόδοξη πορεία, την ταλαιπωρία, όταν μπορείς να μείνεις ασάλευτος, να είσαι έξω από τον χρόνο και τον τόπο.
Παρατηρήσεις άνευ σημασίας. Αλλού η ουσία. Ποιος θα κάνει το κουπί, πού να βρεις βοσκό-βαρκάρη, όταν οι διαθέσιμοι γλιστράνε σαν τις μύγες στο γυαλί και στέκονται όπου υπάρχει ρωγμή.
Υποθέσεις σαν παλιές στέρνες χωρίς τους πίδακές τους σε λειτουργία, όλα μπερδεύονται και φαίνονται φτωχά στη θλιβερή αταξία.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι διόλου συμπτωματική.
