Το βαρβαρότερο είδος του ζωικού βασιλείου αποτελούν τα δίποδα που ονομάστηκαν άνθρωποι. Δεν υπάρχει άλλο είδος που να σχεδιάζει και να εξοντώνει μαζικά ομοειδείς του. Η βία κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής. Τα στοιχεία των στατιστικών για την βία είναι δραματικά απογοητευτικά.
Η ειδησεογραφία βρίθει περιστατικών βίας, από τους πολέμους έως τις γυναικοκτονίες και τη ρατσιστική βία, αλλά συνήθως τα επίσημα στοιχεία είναι γνωστό ότι υστερούν της πραγματικότητας, διότι πολλά θύματα φοβισμένα, δεν καταγγέλουν τη θυματοποίησή τους.
Από όσα στοιχεία κατάφερα να συλλέξω, το 2023, διεξάγονταν 32 πόλεμοι στον πλανήτη, με 3 εκατομμύρια νεκρούς, εκατομμύρια τραυματίες και πάνω από 40 εκατομμύρια πρόσφυγες. Την ίδια χρονιά μετρήθηκαν 94 νεκροί δημοσιογράφοι και 400 φυλακισμένοι, 68 νεκροί ή τραυματίες συγγραφείς και ποιητές και δεκάδες άλλοι φυλακισμένοι, διότι δεν δέχτηκαν να φιμωθούν.
Τα θύματα των γυναικοκτονιών έφτασαν το 2023 τις 48.000 στον κόσμο και τις 60 στην Ελλάδα (2021-23), όπου τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας ήταν περί τις 25.000 (2022-23), τα κρούσματα βίας ανηλίκων 10.700 (2023), και τα κρούσματα έμφυλης-ρατσιστικής βίας 72 (2022). Όσο για την ενδοσχολική βία, σε ένα από τα τρία παιδιά ασκήθηκε σωματική βία και σε άλλα τόσα ασκήθηκε εκφοβισμός.
Υπάρχουν κι άλλες μη καταγραμμένες μορφές βίας, όπως η λεκτική. Γιατί διαπληκτίζονται συνήθως οι άνθρωποι; Για να επιβάλλει ο ένας στον άλλο την άποψή του, το δίκιο του. Αυτήν την άσκηση βίας που γίνεται για την επιβολή μιας άποψης, δεν την βλέπουμε μόνον σε φίλους ή οικογένειες, αλλά αρκετά καμουφλαρισμένη στην προσπάθεια χειραγώγησης των πολιτών για καταναλωτικούς ή πολιτικούς σκοπούς.
Κατά τα άλλα, διανύουμε τον αιώνα του πολιτισμού με την τεχνητή νοημοσύνη να αλλάζει δραματικά τη ζωή μας, με κάποιους να πασχίζουν για έργα πολιτισμού, επιστήμης, μιλώντας για ανθρωπισμό και με άλλους να ερίζουν για καρέκλες εξουσίας πολιτικής ή οικονομικής, αδιαφορώντας για την καθημερινότητα των πολιτών που ζουν τον βίαιο συχνά αγώνα για την επιβίωση, ενώ θα έπρεπε να ζουν, να χαίρονται τη ζωή.
Ο πόλεμος κατά της βίας -τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο- δεν θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια, αρκεί να τρυφερέψει η ψυχή μας, να δίνουμε αγόγγυστα την αγάπη που όλοι επιζητούμε, να μετατρέψουμε το εγώ σε εμείς. Αρκεί να ξεχάσουμε το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» σκεπτόμενοι τη μηδαμινότητα μας, ως ένας από τους σχεδόν οχτώ δισεκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη. Κάθε ψηφίδα που βάζουμε κατά της βίας, αποτελεί πράξη πολιτική.
Η στάση των… πολιτισμένων κρατών και διεθνών οργανισμών έναντι των δύο πολέμων Ρωσίας-Ουκρανίας και Ισραήλ-Παλαιστίνης μόνον απογοήτευση φέρνει. Όλοι γνωρίζουν, πως αν ήθελαν οι λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις, η Ε.Ε., ο ΟΗΕ, να σταματήσουν την αιματοχυσία, αυτό θα ήταν εφικτό. Ως φαίνεται, δεν τους ενδιαφέρουν οι ανθρώπινες ζωές, τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, αλλά τα υπερκέρδη που αποκομίζουν εταιρείες ενέργειας, οι βιομηχανίες όπλων, οι κατασκευαστικές εταιρείες που θα σπεύσουν για ανοικοδομήσεις. Και βεβαίως, αδιαφορούν για τις εκκλήσεις των επιστημόνων για τη φοβερή καταστροφή του περιβάλλοντος που επιφέρει ο πόλεμος.
Και παραμένει αμείλικτο το ερώτημα: Οι ηγέτες του κόσμου δεν έχουν παιδιά, επιγόνους; Ακόμα και το μέλλον των παιδιών τους αδυνατούν να σκεφτούν;
