Εν μέσω προεκλογικής περιόδου ζούμε έντονα ένα πασιφανές έλλειμμα πολιτικής σκέψης, και αντίστοιχα ουσιώδους πολιτικού λόγου στις δημόσιες αντιπαραθέσεις και υποτιμητικές για τη νοημοσύνη μας ρητορικές. Λείπει το όραμα, η πνοή, η αξιοπιστία, η εμπιστοσύνη των εκλεκτόρων προς όσους επιζητούν την ψήφο τους.
Ένας πραγματικά σύγχρονος πολιτικός λόγος δεν μπορεί να αγνοεί ότι το αύριο είναι εδώ και οφείλει να προτείνει εφικτές λύσεις με τη ματιά στο μέλλον, όταν τα τεκταινόμενα στον κόσμο επηρεάζουν ταχύτατα τη χώρα μας, από τις οικονομικές και γεωπολιτικές εξελίξεις ως την δραματική εισβολή της υψηλής τεχνολογίας σε επίπεδο κοινωνίας, οικονομίας, πολιτικής.
Αναρωτιέται εύλογα κάποιος, πέραν των προσωπικών τους φιλοδοξιών, αν οι υποψήφιοι σκέπτονται την κόπωση των πολιτών που βιώνουν ακόμα τις επιπτώσεις μιας υπερδεκαετούς κρίσης, την απόγνωση των άνεργων νέων με υψηλές επιστημονικές και τεχνολογικές δεξιότητες, την ανεπάρκεια του συστήματος υγείας, την αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, την αύξηση των περιστατικών κατάθλιψης, την έξαρση της βίας σε παιδικές ηλικίες. Με δυο λόγια, πόσοι πραγματικά και πόσο αφουγκράζονται τον σφυγμό της κοινωνίας μας από αυτούς που επιζητούν την ψήφο μας;
Ίσως εύλογη, λοιπόν, η αποστροφή της πλειονότητας των πολιτών προς τον λόγο που εκφέρεται από τους πολιτικούς ηγέτες του τόπου. Αλλά, δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να ψηφίσουμε όσους θεωρούμε αξιότερους και να αρνηθούμε το «όλοι ίδιοι είναι», αρνούμενοι την αποχή, η οποία τελικά ενισχύει το κόμμα που θα βγει πρώτο.
Το έλλειμμα ιδεολογίας δεν είναι μόνον δικό μας φαινόμενο. Οι έννοιες φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός, σοσιαλδημοκρατία, Αριστερά και Δεξιά φαντάζουν ως παρελθόν αν δει κάποιος την ασκούμενη πολιτική στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο. Η ανθρωπότητα ζει σε ένα μεταίχμιο ραγδαίων (ιστορικά) αλλαγών με την εισβολή της τεχνολογίας που αναπτύσσεται ταχύτατα, με την αναδιαμόρφωση του σκηνικού των ισχυρών του κόσμου. Η διεθνής κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί ιδιαίτερα στην οικονομία, κάνει πολύ δύσκολη έως αδύνατη την όποια μακροπρόθεσμη πρόβλεψη.
Ο μονόδρομος που έχει ήδη χαραχθεί σε επίπεδο άσκησης οικονομικής πολιτικής δείχνει ότι οι επιλογές, ιδιαιτέρως των μικρών κρατών, είναι ελάχιστες και οι δυνατότητες διαφοροποιήσεων πολύ λίγες. Όμως, αυτές οι μικρές διαφοροποιήσεις, δίνουν το στίγμα των επιλογών μας, που δεν είναι άλλο από την εκλογή αυτού που θα κρίνουμε ικανότερο διαχειριστή των Κοινών, ώστε να κλείσει την ψαλίδα των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, να προασπίσει τα εθνικά συμφέροντα, να διασώσει την εθνική ταυτότητα (γλώσσα, παράδοση, πολιτισμό) και να διατηρήσει τον ελέγχο από Έλληνες των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Τα στατιστικά στοιχεία, βεβαιώνουν παγκοσμίως τη μείωση της παιδικής θνησιμότητας, του αναλφαβητισμού, τη σταδιακή βελτίωση των συνθηκών ζωής. Όμως, οι οικονομικές πολιτικές που ασκούνται με τον άμεσο αντίκτυπό τους στην κοινωνία μεγάλωσαν τις ανισότητες, τα μεγέθη συγκέντρωσης πλούτου στους λίγους είναι νεοφανή, οι άνθρωποι που ζουν στα όρια ή κάτω των ορίων της φτώχειας αυξάνονται. Στους γενικούς δείκτες εμφανίζεται ευμάρεια. Αν όμως σκεφτούμε πώς προκύπτει το περίφημο «κατά κεφαλήν εισόδημα» (με τη διαίρεση του ΑΕΠ δια του πληθυσμού κάθε χώρας), θα καταλάβουμε ότι μόνον αριθμητικά «αίρεται» το στοιχείο της ανισότητας το οποίο στην πραγματικότητα όλο και μεγαλώνει.
Μην παραλείψω και την αναφορά, ως δείγμα του υποβιβασμού της ποιοτικής εκπροσώπησής μας, στους ευρωβουλευτές που εκλέγονται με σταυροδότηση με μοναδικό κριτήριο την συχνότητα των τηλεοπτικών τους εμφανίσεων, οι οποίοι και έχουν εκθέσει τη χώρα πολλαπλώς, ενώ με τη λίστα που υπήρχε είχαμε την ελπίδα μιας εκπροσώπησης εκ των αρίστων, με προσωπικότητες κύρους, γνώσης και κοινωνικής προσφοράς. Ας ευχηθούμε να επανέλθει η λίστα και να εκλείψουν οι βεντέτες της τηλοψίας από την εκπροσώπησή μας στην Ευρώπη.
