Διαβάζω στο μετρό και το κεφάλι κουνώ. Το άρθρο στη Figaro του συγγραφέα του «Κατηγορώ» για τον προεκλογικό πυρετό (ΜΙΣΩ, Β’ Εκδοση, Εκδ. Ροές). Τέλη του 19ου αιώνα.
Διαβάζω ότι η προεκλογική κουζίνα είναι από τις λιγότερο ορεκτικές. Παραμένει, αν δεν είσαι πολιτικός και οι συν αυτώ, που δουλεύουν σαν ζύμη επί εβδομάδες την εκλογική επικράτηση και «την υπόσχονται δίκην γλυκίσματος στον καλό λαό που δεν έχει ψωμί να φάει. Και πάλι συμβαίνει, άλλος υποψήφιος να φουρνίζει κι άλλος να τρώει». Και να σηκώνει μπόι.
Ο Ζολά γελά με τον ξεσηκωμό πολιτικών και Τύπου, όταν τους γνωστοποιήθηκε ότι θα διέθεταν τρεις εβδομάδες, ώστε «να βυθίσουν τη χώρα σε μια ανυπόφορη ένταση απ’ την οποία το έθνος εξέρχεται με τα μάτια πρησμένα και το κεφάλι άδειο, όπως ύστερα από μια νύχτα μέθης… Έπρεπε να ‘χαμε τουλάχιστον τρεις μήνες για να γευτούμε αυτή τη νοστιμιά». Εμείς έχουμε πολύ παραπάνω από τρεις, χωρίς καν εκλογές να έχουν προκηρυχθεί. Κάθε μήνα και μια αύξηση, κάθε εβδομάδα κι ένα επίδομα, κάθε δυο-τρεις μέρες κι ένα τάξιμο. Λεφτά υπάρχουν. Τώρα το λέμε δημοσιονομικός χώρος με χαρακτηριστικά Τιραμόλα, που τεντώνεται και συμπτύσσεται ανάλογα με τον κλάδο και την ώρα. Μετά τις κάλπες, μετά Βαΐων και… ράβδων, αμφιβάλλω αν θα βρεθούν λεφτά.
Παιδαριώδη και σπασμωδικά. Ζήτω η πολιτική λοιπόν! Πολιτική παντού και πάντα, σε πεδίο γεμάτο βάραθρα.
Λες να έχει δίκιο ο Ζολά και τρεις μέρες μόνο να μας προφυλάσσουν από δεινά; «Τρεις μέρες θα αρκούσαν: η πρώτη για να ειδοποιηθεί η χώρα, η δεύτερη για να σκεφτεί, η τρίτη για να ψηφίσει. Αν δεν γνωρίζει σε μια μέρα τι πρέπει να πράξει, δεν θα το μάθει ποτέ».
Μα είναι δυνατόν; ‘Ετσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σηματοδότη, χωρίς εργοδηγό; Το εκλογικό σώμα δεν είναι περαστικό. ‘Ηταν και χθες εδώ.
