Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Τρεις Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ που είχαν καταδικαστεί σε ισόβια όταν ήταν έφηβοι, για τον φόνο ενός συνομηλίκου τους, αφέθηκαν ελεύθεροι την περασμένη Δευτέρα, αφού πέρασαν 36 χρόνια στη φυλακή, λόγω δικαστικού λάθους.
«Νιώθουμε ταπεινωμένοι, δεν είμαστε οργισμένοι… Αυτό δεν θα έπρεπε ποτέ να συμβεί και κάποιος πρέπει να πληρώσει». Θα αποζημιωθούν, δεσμεύτηκε η εισαγγελέας της Βαλτιμόρης. «Η σημερινή ημέρα δεν αποτελεί νίκη, είναι μια τραγωδία, καθώς τους κλέψαμε 36 χρόνια», πρόσθεσε, ζητώντας συγγνώμη για τα λάθη.
Τι είναι λάθος σε μια τέτοια περίπτωση; Η πίεση της κοινής γνώμης για τη διαλεύκανση του φόνου ενός 14χρονου σε μια εποχή που στα σχολεία δεν ήταν καθημερινή η βία και ακολούθως οι πιέσεις -γλυκά το λέω- της αστυνομίας σε τέσσερις μάρτυρες; Το γεγονός ότι εθεάθησαν τη λάθος ώρα στον λάθος τόπο ή ότι ένας απ’ αυτούς είχε ένα πανωφόρι ίδιο μ’ αυτό που εκλάπη από το θύμα; Λάθος η ηλικία ή του δέρματος το χρώμα, λάθος των ενόρκων το σώμα; Μόνο στην ταινία του Σίντεϊ Λιούμετ, ο ένορκος Νο8 είναι με το δίκαιο ακόμα;
Λάθος στο λάθος δεν ξεχαστήκανε. Μπήκαν 16 και 17 ετών στο κελί και έχασαν μια ζωή, γιορτές, χαρές, λύπες, σπουδές, γάμους, δουλειές, αγάπες, κηδείες, πρωτοβουλίες, εποχές, ιστορίες, ταυτότητα, καθημερινότητα. Σαν να βάζεις την κάμερα ψηλά και σταδιακά να την κατεβάζεις, έτσι ώστε να φαίνεται ότι κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, γίνεται σφαίρα και ο χώρος στενεύει και γίνεται πιο αποπνικτικός.
Η πιο μεγάλη κούραση. Σαν να μην μπορείς να αναπνεύσεις με την ψυχή. Συνειδητή απελπισία όλων των κυττάρων.
Είναι φρίκη που κουρελιάζει, που εκμηδενίζει, που κατασπαράζει. Σχεδόν ακούς να πέφτει ο χρόνος, σταγόνα – σταγόνα. Πώς αποτιμάται αυτό; Πόσο κοστίζει κάθε μία από τις 13.140 μέρες πίσω από τα κάγκελα;
