Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Στο θέμα της εθνικής μας υπόθεσης που ονομάζεται Κύπρος θα ήθελα να σας υπογραμμίσω ότι δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουμε στο τραπέζι μόνο και μόνο για να διαπραγματευτούμε. Η Τουρκία, διαθέτοντας τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο, έχει νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα και δυτικά και βόρεια της Κύπρου… Θα συνεχίσουμε να προστατεύουμε τόσο τα δικαιώματά μας στη δική μας υφαλοκρηπίδα όσο και τα δικαιώματα της ΤΔΒΚ, της οποίας είμαστε εγγυήτρια χώρα».
Ο Τούρκος ΥΠΕΞ, μια εβδομάδα πριν από την τριμερή στο Βερολίνο, έκανε σαφές ότι δεν αλλάζει τακτική, μαθές. Μόνο διά της αποδοχής των όρων της μπορεί για την Τουρκία να υπάρξουν εξελίξεις στο Κυπριακό, η συζήτηση του οποίου επιδιώκεται να μετατοπισθεί, όπως φαίνεται και από τη δήλωση, βασικά στο ενεργειακό. Το «Γιαβούζ» παραμένει στο θαλασσοτεμάχιο 7, το «Μπαρμπαρός» διενεργεί έρευνες στα θαλασσοτεμάχια 8 και 9, ενώ το δεύτερο ερευνητικό, το Oruc Reis, θα σταλεί δυτικά της Κύπρου. Με την τουρκική παρουσία να είναι συνεχής, η γαλλοϊταλική κοινοπραξία ENI-TOTAL δεν είναι -να το πούμε κομψά- ευτυχής. Από το νέο έτος θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις στο Οικόπεδο 6. Ωστόσο, τι θα συμβεί αν η Άγκυρα δεν αντισταθεί στην έξη και εμποδίσει το γεωτρύπανο, όπως τον Φεβρουάριο του 2018; Θα απαντήσει η Γαλλία ή θα πάει παραλία;
Σ’ αυτή τη συγκυρία, η Τουρκία δεν βιάζεται για πενταμερή, τον Ακιντζί δεν τον συμπαθεί και οι προεδρικές εκλογές στα Κατεχόμενα τον Απρίλιο του 2020 προσφέρουν δικαιολογία καλή.
Είναι, επομένως, θετικό ότι η τριμερής (Ελληνοκύπριοι – Τουρκοκύπριοι – ΟΗΕ) του Βερολίνου δεν επενδύθηκε με υψηλές προσδοκίες για επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων, που σταμάτησαν στο Κραν Μοντανά το καλοκαίρι του 2017. Ενδεικτικό του κλίματος στο νησί είναι ότι τα πολιτικά κόμματα δεν ασχολούνται με την τριμερή. Όπως γράφει, μάλιστα, ο «Φιλελεύθερος της Κύπρου», «Ο Νίκος Αναστασιάδης θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής με όλη αυτή την άνεση που του προσφέρει η παντελής αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Είναι ίσως η πρώτη φορά που πάει σε μια τόσο σημαντική συνάντηση… χωρίς να υπάρχει η όποια πίεση από πλευράς των κομμάτων».
Κι έτσι, τι μένει; Τα συμβολικά. Ο χώρος και ο χρόνος της συνάντησης, τριάντα χρόνια μετά την επανένωση της Γερμανίας, και η συντήρηση της κινητικότητας, με των υδρογονανθράκων την (παρ)ουσία.
