Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Την απαγορευμένη φράση «δημόσιες επενδύσεις» ξεστόμισε χθες στην παρθενική της ομιλία ως πρόεδρος της ΕΚΤ η Κριστίν Λαγκάρντ. Βλέποντας τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ – Κίνας να ανατρέπει τα μέχρι τώρα δεδομένα, η Λαγκάρντ κάλεσε τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης να ενισχύσουν την εσωτερική ζήτηση, αναφέροντας τις δημόσιες επενδύσεις ως βασικό μοχλό για την εξισορρόπηση της οικονομίας.
Η Λαγκάρντ, η οποία και κατά το παρελθόν, όταν ήταν υπουργός Οικονομικών στη Γαλλία επί κεντροδεξιάς κυβέρνησης Φιγιόν, είχε επιχειρήσει να διαφοροποιηθεί από την κυρίαρχη αντίληψη, επικρίνοντας τη Γερμανία για τη συσσώρευση πλεονασμάτων σε βάρος των ελλειμματικών χωρών, προσπαθεί να κάνει τη διαφορά. Οι παραινέσεις της, ωστόσο, περί τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης απευθύνονται κυρίως στο Βερολίνο, μιας και η στηριζόμενη στις εξαγωγές γερμανική οικονομία κινδυνεύει να είναι το πρώτο θύμα του εμπορικού πολέμου.
Με την επαπειλούμενη ύφεση στην Ευρωζώνη η Λαγκάρντ επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη δημόσιων επενδύσεων, κάτι το οποίο θεωρείται ακόμη και τώρα «ανάθεμα» και για πολλούς συνώνυμο του «σοσιαλισμού» και του περιορισμού της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, την οποία θεωρούν μοναδική κινητήριο δύναμη για την ανάκαμψη της οικονομίας.
Πώς όμως άραγε οι κυβερνήσεις να προχωρήσουν σε δημόσιες επενδύσεις και μάλιστα «πράσινες» και «ψηφιακές», όταν κρέμεται από πάνω τους η δαμόκλειος σπάθη των μηδενικών ελλειμμάτων ή στην περίπτωση της χώρας μας των υπερπλεονασμάτων;
Όσο για την τόνωση της εγχώριας ζήτησης; Πόσο εφικτή αυτή μπορεί να είναι με καθηλωμένα εισοδήματα και σημαία τη διαρκή λιτότητα;
Η υπερχαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, μέσω της οποίας η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν την κρίση, δεν είχε πραγματικό αντίκρισμα πέρα από τη διόγκωση των κάθε λογής χρηματοπιστωτικών αγορών. Μόλις χθες ο πρόεδρος της Bundesbnak Γενς Βάιντμαν προειδοποίησε την ΕΚΤ να μην εφησυχάζει γιατί οι πολιτικές νομισματικής υπερχαλάρωσης τροφοδοτούν τις φούσκες.
Όσο το ΔΝΤ και η ΕΚΤ θα κοιτάζουν το δέντρο, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τόσο περισσότερο θα χάνουν το δάσος: την ανάγκη μιας ισορροπημένης οικονομικής ανάκαμψης για ολόκληρη την Ευρωζώνη, αλλά και τις κοινωνίες που την αποτελούν.
