Από την έντυπη έκδοση
Του Μωυσή Λίτση
[email protected]
Ένα διαφορετικό προσωπείο φόρεσε χθες η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ. Με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις σχετικές εκδηλώσεις που θα γίνουν στο Παρίσι την Κυριακή και στις οποίες θα παρευρεθούν ηγέτες από όλο τον κόσμο, η Λαγκάρντ, με άρθρο της στο blog του διεθνούς οργανισμού, επιλέγει να αναφερθεί «στα μαθήματα που ο Μεγάλος Πόλεμος μπορεί να μας διδάξει σήμερα».
Ορισμένες από τις διαπιστώσεις που κάνει η Λαγκάρντ κάθε άλλο παρά θυμίζουν ΔΝΤ. Για παράδειγμα, η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ μας θυμίζει πως τα 50 χρόνια που προηγήθηκαν του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου «ήταν περίοδος εξαιρετικών τεχνολογικών επιτευγμάτων, όπως τα ατμόπλοια, η ανάπτυξη των σιδηροδρόμων, ο ηλεκτρισμός και οι τηλεπικοινωνίες». Ήταν «η πρώτη περίοδος της παγκοσμιοποίησης, κατά την οποία αγαθά, χρήματα και άνθρωποι μπορούσαν να μετακινηθούν με σχετικά μικρά εμπόδια».
Όπως όμως αναφέρει, παρά την τεράστια πρόοδο στις εξαγωγές ως μεριδίου του ΑΕΠ που καταγράφηκε για πολλές οικονομίες και τη δημιουργία μεγάλου πλούτου, «η πρώτη περίοδος της παγκοσμιοποίησης» είχε και τα σκοτεινά της σημεία: «Επικίνδυνα εργοστάσια και άπληστους βαρόνους. Ήταν μια εποχή μαζικής αύξησης της ανισότητας. Το 1910 στο Ηνωμένο Βασίλειο το ανώτατο 1% έλεγχε σχεδόν το 70% του εθνικού πλούτου – μια ανισότητα η οποία δεν υπήρξε ουδέποτε πριν ή μετά».
«Τότε, όπως σήμερα, η αυξανόμενη ανισότητα και τα πρωτοφανή κέρδη από την τεχνολογική αλλαγή και την παγκοσμιοποίηση συνέβαλλαν στην οπισθοδρόμηση».
Η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ βλέπει «ομοιότητες» σήμερα με την περίοδο πριν από τον Μεγάλο Πόλεμο: «τεράστια τεχνολογική πρόοδο, εμβάθυνση της παγκόσμιας ολοκλήρωσης και αυξανόμενη ευημερία, η οποία έχει βγάλει πολύ κόσμο από τη φτώχεια, αλλά δυστυχώς έχει αφήσει και πολλούς πίσω».
«Στο κάτω-κάτω, αυτό το οποίο ήταν αλήθεια το 1918 είναι αληθινό και σήμερα: Η ειρηνική συνύπαρξη των εθνών και οι οικονομικές προοπτικές εκατομμυρίων εξαρτώνται απολύτως από τη δυνατότητά μας να ανακαλύψουμε τις ρίμες στην κοινή μας ιστορία» καταλήγει η Λαγκάρντ.
Καλές οι παραινέσεις της, αν συνοδεύονταν και από αλλαγές, όχι στα λόγια, αλλά στα έργα. Γιατί το μέχρι στιγμής «ποινικό μητρώο» του ΔΝΤ από την αντιμετώπιση των ποικιλώνυμων κρίσεων που έχει προκαλέσει η παγκοσμιοποίηση των αγορών από τα μέσα του ‘90 και μετά, κάθε άλλο παρά έχει συμβάλει στον μετριασμό των ανισοτήτων.
