Από την έντυπη έκδοση
Οι διεθνείς αναλυτές, στη διετία 2010 – 2012, πέρασαν μεγάλο διάστημα προσπαθώντας να προβλέψουν την κατάληξη ενός δράματος που εξελίχθηκε στην Ευρωζώνη και αφορούσε μια δέσμη ερωτημάτων.
Θα υπάρξει ή όχι έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του κοινού νομίσματος; Αν συμβεί, θα έχει επιπτώσεις σε παγκόσμια κλίμακα; Μπορούν οι αξίες του ευρώ να το ξεπεράσουν συνεχίζοντας την άνοδό τους με δεδομένη την αύξηση της αβεβαιότητας;
Οι ψυχραιμότεροι αντιλαμβάνονται, ήδη, πως φέτος θα βρεθούν στην ίδια θέση ξανά. Το ερώτημα στο εσωτερικό δεν αφορά αναλύσεις, αλλά συναισθήματα των Ελλήνων.
Η αντίθεση προς τα μνημόνια και την τρόικα έγινε η βάση της κατεύθυνσης των προτιμήσεών τους. Χτίστηκε από τους πολιτικούς που κυριάρχησαν στη χώρα.
Ο προηγούμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είχε παρουσιάσει το ΔΝΤ σαν λύση που ήταν αρνητική ως επιλογή. Αλλά εκείνος υπέγραψε το πρώτο πρόγραμμα στήριξης με την τρόικα.
Οταν δε οι υπουργοί του παρουσίαζαν μέτρα, δήλωναν ότι η σκληράδα τους τα έκανε αποκρουστικά ακόμα και σε εκείνους. Τα επέβαλλαν όμως… οι πιστωτές, ως αναγκαία για την ένεση κεφαλαίων που χρειαζόμασταν.
Η επόμενη εκλεγμένη από τους Ελληνες κυβέρνηση έφερε στην πρώτη θέση το κόμμα της Ν.Δ., που επί χρόνια κατήγγειλε τους προηγούμενους ως «σκλάβους» του μνημονίου.
Με τα Ζάππειο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ προέβαλλε μια «αντιμνημονιακή» πολιτική που στη συνέχεια μεταμορφώθηκε. Μαζί της ήρθε το PSI. Με ακόμα περισσότερα δάνεια, που συνοδεύονταν από ένα ευρύτερο πρόγραμμα στήριξης για την εξυπηρέτησή τους.
Ωστόσο, από τον Μάρτιο του 2014, όταν ο Τόμσεν έφυγε από την Αθήνα μόνος, εκτιμώντας πιθανώς πως δεν θα γίνονταν τα υπόλοιπα από τα προαπαιτούμενα, κλονίστηκε η εμπιστοσύνη των πιστωτών στην αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού συνασπισμού.
Δικαίως, όπως αποδείχθηκε, αφού η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει στα προκαθορισμένα χρονικά περιθώρια το πρόγραμμα.
Αυτή η αλληλουχία γεγονότων οδήγησε στην ώρα να δοκιμάσουν οι Ελληνες την επόμενη αντιμνημονιακή πολιτική δύναμη. Το ερώτημα για αυτούς τώρα είναι απλό.
Θα έχει και αυτή η επιλογή τους το ίδιο αποτέλεσμα; Ακόμα δεν έχουν συνδέσει την ύφεση και την εκτόξευση της ανεργίας με το στρεβλό και καταχρεωμένο Δημόσιο και την άνευ ουσίας, συνεπώς και μη ανταγωνιστική, παραγωγική δραστηριότητα.
Το καθεστωτικό σύστημα τα χρέωσε όλα στα μνημόνια και οι πιο μισαλλόδοξοι εκπρόσωποί του, στους… Γερμανούς ή στη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.
Στείλαμε, λοιπόν, απέναντι σε ακλόνητους συνομιλητές την έκτη, σε τέσσερα χρόνια, νέα ομάδα διαπραγμάτευσης, με ελληνικού τύπου επιχειρήματα και φάρο την ελπίδα.
Δεν είναι αδικαιολόγητος ο εκνευρισμός των εταίρων, αλλά είναι βάρβαρο να ζητείται από τη νέα κυβέρνηση να λειτουργήσει ισότιμα απέναντι στις παλαιές καραβάνες της Ευρωζώνης αμέσως, πριν εξοικειωθεί καν με τα κεντρικά κτήρια και τα πρωτόκολλα των Βρυξελλών.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ – [email protected]
