Αν και οι Βρετανοί θα έβγαιναν νικητές, η εξέγερση του 1651 σηματοδότησε την πρώτη προσπάθεια των Μπαρμπάντος να απελευθερωθούν από τον βρετανικό έλεγχο.
Σχεδόν 400 χρόνια αργότερα, το τελευταίο βήμα προς την ανεξαρτησία ολοκληρώνεται επιτέλους.
Στις 30 Νοεμβρίου, το νησιωτικό έθνος που από καιρό αναφέρεται ως η «Μικρή Αγγλία» της Καραϊβικής αποκόπτεται από το βρετανικό στέμα και γίνεται δημοκρατία. Η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ θα αντικατασταθεί ως αρχηγός του κράτους από τη σημερινή γενική κυβερνήτη του νησιού, Ντάμ Σάντρα Μέισον, η οποία θα ορκιστεί η πρώτη πρόεδρος των Μπαρμπάντος.
Ο νέος ρόλος της Μέισον εγκρίθηκε και από τα δύο σώματα του Κοινοβουλίου των Μπαρμπάντος τον περασμένο μήνα. Η μετάβαση έρχεται μετά από συζητήσεις για πάνω απο 40 χρόνια, και 55 χρόνια από την ημέρα που τα Μπαρμπάντος μετατράπηκαν από αποικία σε ανεξάρτητο κράτος, το 1966.
Η μετάβαση στη δημοκρατία είναι το τελευταίο βήμα στο ταξίδι του νησιού που ξεκίνησε στις αρχές του 1600, όταν οι Άγγλοι άποικοι το διεκδίκησαν για το βρετανικό στέμμα, παίρνοντας τον έλεγχο της πολιτικής και -φυσικά- του πλούτου του.
Ακόμη και αφότου κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την Αγγλία και έγιναν κοινοβουλευτική δημοκρατία, τα Μπαρμπάντος, εξακολουθούσαν να αναγνωρίζουν τον Βρετανό μονάρχη ως αρχηγό του κράτους, την Ελισάβετ εν προκειμένω, καθιστώντας το πολίτευμα συνταγματική μοναρχία.
Ως δημοκρατία, τα Μπαρμπάντος κόβουν έναν από τους τελευταίους δεσμούς που έχουν απομείνει με το βρετανικό στέμμα – εκτός από έναν. Η χώρα θα παραμείνει μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών, της ένωσης 54 ισότιμων κρατών μελών, κυρίως πρώην βρετανικών αποικιών που συνεργάζονται για την προώθηση της χρηστής διακυβέρνησης, του ελεύθερου εμπορίου, της οικονομικής συνεργασίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής ανάπτυξης.
Μια σημαντική αλλαγή για τα Μπαρμπάντος είναι ότι δεν θα χρειάζεται πλέον να ζητά την ευλογία της βασίλισσας για τους διορισμούς πρεσβευτών και άλλων διπλωματών.
Η Πρωθυπουργός Mia Amor Mottley,απευθυνόμενη στο κοινοβούλιο επεσήμανε:
«Μετά από 396 χρόνια βρετανικής διακυβέρνησης, και πιθανώς λίγο περισσότερο από 386 χρόνια βρετανικής μοναρχικής διακυβέρνησης, ήρθε η ώρα οι αποφάσεις του κοινοβουλίου της χώρας και της εκτελεστικής του εξουσίας να μην πρέπει πλέον να «υπογράφονται από αυτούς που δεν γεννήθηκαν εδώ, που δεν ζουν εδώ και που δεν κατανοούν την καθημερινότητα όσων ζουν εδώ.»
Αντικρουόμενα συναισθήματα
Ωστόσο, η απομάκρυνση της βασίλισσας απο το αξίωμα του αρχηγού του κράτους έχει προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα Κάποιοι αναρωτιούνται: Γιατί τώρα; Ενώ άλλοι ισχυρίζονται, « Είναι πολύ καθυστερημένο ».
Η Sandy Deane, η αρχισυντάκτρια του ειδησεογραφικού ιστότοπου Barbados Today , είπε ότι ο αποχαιρετισμός στη βασίλισσα δεν έχει να κάνει με την αποδόμηση του παρελθόντος αλλά με την οικοδόμηση ενός μέλλοντος.
«Δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι αντιτίθενται στην κίνηση να γίνει δημοκρατία», λέει η Deane. «Δεν είναι ότι η βρετανική μοναρχία, μπλέκεται στις καθημερινές μας υποθέσεις. Είναι μια ωραία οικογένεια που θαυμάζουμε από μακριά, ξέρουμε ότι ορκίζεσαι και χρωστάς πίστη στη βασίλισσα, αλλά δεν είναι δομικό στοιχείο των Μπαρμπάντος με κανέναν τρόπο».
Ριζωμένα τα Βρετανικά σημάδια
Ακόμα κι έτσι, τα βρετανικά έθιμα, οι παραδόσεις και η αρχιτεκτονική αποτελούν βασικό μέρος της κληρονομιας σε αυτό το ανεμοδαρμένο νησί της Καραϊβικής, του οποίου η γεωγραφική θέση το έκανε κορωνίδα στο παγκόσμιο εμπόριο με τους Βρετανούς να εμπορεύονται την ζάχαρη.που παρήγαγε το νησί.
Η ιστορική Bridgetown και η φρουρά της αναφέρονται ως εξαιρετικά παραδείγματα της βρετανικής αποικιακής ιστορίας και έχουν εγγραφεί στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO .
Το κρίκετ και το πόλο, που έφεραν στο νησί οι Βρετανοί, προσελκύουν μεγάλα πλήθη. Και για να γιορτάσει το Διαμαντένιο Ιωβηλαίο της Βασίλισσας Ελισάβετ το 2012, το έθνος πραγματοποίησε μια παρέλαση τύπου ΗΒ στους δρόμους του.
Τα Μπαρμπάντος θα είναι πλέον η τέταρτη χώρα της Καραϊβικής που διακόπτει τους δεσμούς της με τη μοναρχία, αφήνοντας ωστόσο άλλες οκτώ πρώην βρετανικές αποικίες στην περιοχή να δεσμεύονται για πίστη στο στέμμα. Το πρώτο βήμα εξόδου έκανε η Γουιάνα. Ακολούθησαν το Τρινιντάντ και Τομπάγκο το 1976 και η Δομινικανή Δημοκρατία το 1978
Κάποιοι ελπίζουν ότι η απόφαση των Μπαρμπάντος θα είναι καταλύτης για περισσότερες αλλαγές στην περιοχή, ή τουλάχιστον θα ανανεώσει τις συζητήσεις για την αποικιοκρατία και την κεμετάλλευση από την βρετανική μοναρχία που έχτισε τον πλούτο της στις πλάτες των σκλάβων Αφρικανών
Άνθιση της δουλείας
Τα Μπαρμπάντος αποικήθηκαν για πρώτη φορά από τους Άγγλους το 1625, δύο χρόνια αφότου μια αποστολή αποβιβάστηκε στο νησί. Το κλίμα και το έδαφος της θα αποδεικνυόταν σύντομα «θησαυρός» για την παραγωγή ζάχαρης,
Μαζί με τις φυτείες βέβαια άνθισε και το σύστημα της δουλείας ενώ η βιομηχανία θα προσέλκυε εξόριστους κρατούμενους, καθώς και φτωχούς λευκούς από τη Βρετανία και την Ιρλανδία.
Το νησί έγινε κόμβος για το υπερατλαντικό δουλεμπόριο. Από εκεί, οι σκλάβοι θα επανεξάγονταν σε άλλα μέρη ενώ πολλοί έπεσαν θύματα του βάναυσου συστήματος σκλαβιάς που επικρατούσε στην Δυτική Ινδία.
Τελικά, οι Αφρικανοί θα υπερτερούσαν σε αριθμό, ξεκινώντας πολλές εξεγέρσεις, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης πλην αποτυχημένης εξέγερσης των σκλάβων του νησιού, της εξέγερσης Bussa το 1816. Θα ακολουθούσαν άλλες δύο το 1876 και το 1937 , όλες με τον ίδιο στόχο όπως το 1651 — την χειραφέτηση .
Η κοινωνική αναταραχή που προήλθε από φυλετικές και οικονομικές διαιρέσεις το 1937 οδήγησε τελικά στην ανεξαρτησία το 1966.
Οι χώρες με …κορώνα στο κεφάλι τους την Βρετανία
Πάντως, 13 χώρες ακόμη παραμένουν υπό την σκεπή του βρετανικού στέματος. Πρόκειται για την Αυστραλία, τις Μπαχάμες, το Μπελίζ, τον Καναδά , την Γρενάδα,την Τζαμάικα, τη Νέα Ζηλανδία, την Παπούα Νέα Γουινέα, τον Άγιο Χριστόφορο, την Αγία Λουκία, τον Άγιο Βικέντιο, τις Νήσους Σολομώντα και το Τουβαλού.
naftemporiki.gr -Με πληροφορίες από το national geographic
