Έρευνα που έγινε από επιστήμονες του Κολεγίου της Βοστώνης, σε 647 παιδιά ηλικίας από 10 – 14 ετών τα οποία ζούσαν μόνο με τη μητέρα τους και προέρχονταν από οικογένειες χαμηλής εισοδηματικής τάξης και από εθνικές μειονότητες έδειξε, ότι η φτώχεια και το περιβάλλον ήταν ο νούμερο 1 κίνδυνος να εμπλακούν τα παιδιά αυτά σε παράνομες ή εγκληματικές δραστηριότητες. Η έρευνα διήρκεσε 16 μήνες και στόχος ήταν να ελέγξει, το κατά πόσο η απουσία του πατέρα από το σπίτι, επηρέαζε την κοινωνική προσαρμογή του εφήβου και την ροπή του προς την εγκληματικότητα.
Σύμφωνα με την έρευνα, στα σπίτια όπου ο πατέρας είχε ενεργό ρόλο στο μεγάλωμα των παιδιών, έστω και εάν δεν έμενε εκεί οι πιθανότητες να παρανομήσει ο έφηβος, να κάνει χρήση ουσιών, να κάνει κοπάνες από το σχολείο ή βιαιοπραγίες ή κλοπές, ήταν μικρότερες από όταν ο πατέρας απουσίαζε εντελώς από τη ζωή των παιδιών.
Παρατηρήθηκε μάλιστα, ότι οι έφηβοι που στην αρχή της έρευνας ήταν μπλεγμένοι σε παράνομες καταστάσεις όταν άρχισαν να έχουν τακτική επαφή με τον πατέρα τους, διόρθωναν την πορεία τους και βελτίωναν την εξέλιξη τους. Όσο πιο μεγάλη ήταν η εμπλοκή του βιολογικού πατέρα στη ζωή του παιδιού, τόσο περισσότερο μειωνόταν η παράνομη συμπεριφορά του.
Σύμφωνα με την έρευνα, ακόμα και στις διαζευγμένες οικογένειες η παρουσία του βιολογικού ασκούσε ευεργετικό ρόλο στα παιδιά του εφηβικής ηλικίας και βοηθούσε να προστατευτούν από την παρανομία, τη βία, την εγκληματικότητα και άλλα σχολικά ή κοινωνικά προβλήματα.
Όπως σημειώνουν οι ειδικοί, η συμβολή του πατέρα είναι πολύ σημαντική ως προς την συμπεριφορά και την κοινωνική ένταξη του εφήβου.
