Skip to main content

Ποιος είναι το αφεντικό;

REUTERS/David Gray

Ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Αυστραλίας είπε ότι η ανεργία στην χώρα πρέπει να διπλασιαστεί, για να θυμίζει στους αλαζόνες εργαζόμενους τη θέση τους.

Ο Τιμ Γκάρνερ είναι ένας από τους πλουσιότερους άνδρες της Αυστραλίας. Αφού παρακολούθησε κάποια μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, ίδρυσε μαζί με άλλους μια εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων, την Urban Property Development. Toν στένευε κι αυτό το κοστούμι και το 2012 έραψε το δικό του: Gurner Group. Θα μπορούσε να το βαφτίσει και Friedman, τον Μίλτον ντε. Είμαι σίγουρη ότι δεν τον θεωρεί ντεμοντέ. Γιατί ασχολούνται ξαφνικά τόσοι με τον 40χρονο, που η καθαρή αξία της περιουσίας του υπολογίζεται στα 780 εκατ. δολ. ΗΠΑ; Είπε ότι η ανεργία στην Αυστραλία πρέπει να διπλασιαστεί, για να θυμίζει στους αλαζόνες εργαζόμενους τη θέση τους. «Υπάρχει μια αλλαγή (σ.σ.: μετά την πανδημία και την ”ήσυχη παραίτηση”), όπου οι εργαζόμενοι αισθάνονται ότι ο εργοδότης είναι εξαιρετικά τυχερός που τους έχει. Πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι εργάζονται για τον εργοδότη, όχι το αντίθετο». «Πρέπει να δούμε πόνο στην οικονομία».

Συγκρατήθηκε, όμως, και δεν ζήτησε επαναφορά της δουλείας. Μόνο μαζικές απολύσεις. Όνειρο και αφυπνίσεις. Το βίντεο με τις δηλώσεις του κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την κτηματαγορά έγινε viral, προσελκύοντας πάνω από 23 εκατομμύρια προβολές και επικρίσεις.

Κακώς, έπεσαν από τα σύννεφα που ο κύριος θέλει να υπενθυμίσει ποιος είναι το αφεντικό. Θέλει να ελέγχει ακόμη και του εργαζομένου το φαγητό. Στο παρελθόν δεν είχε αναφέρει ότι οι νέοι ξοδεύουν πολλά σε τοστ με αβοκάντο, γι’ αυτό αδυνατούν να έχουν αξιοπρεπή στέγη;

Από τη λογική του δεν ξεφεύγει. Είναι αυτό μεμονωμένο περιστατικό ενός με μονωμένου επιχειρηματία, μιας μεμονωμένης χώρας, ή κανόνας ότι όποιος δουλεύει στο τσίρκο δεν μπορεί να είναι φίλος με τα λιοντάρια;

Εντάξει, η αλαζονεία, που δεν μπαίνει καν στον κόπο να φτιασιδώνεται, σε καιρούς πολιτικής ορθότητας πληρώνεται. Με αποδοκιμασίες. Τις περισσότερες φορές, όμως, περνάει αδιαμαρτύρητα το προφορικό και αρκετοί εργαζόμενοι βουλιάζουν στο φοβικό. Στη «φυσική» υπακοή, την προσαρμογή. Καμία αντίδραση στην υπενθύμιση για αναλώσιμους, καμία απάντηση στην ανοησία και στον κυνισμό. Ναι, ξέχασα, γίνεται στο Διαδίκτυο χαμός.