Το ασφαλιστικό σύστημα δοκιμάζεται και οι συντάξεις απειλούνται. Δεν αναφερόμαστε στην Ελλάδα. Η εικόνα αυτή ισχύει για τις κορυφαίες οικονομίες του πλανήτη, όπως προειδοποιεί με μία έκθεση 75 σελίδων ομάδα κεντρικών τραπεζιτών και κορυφαίων οικονομολόγων. Η συνολική «μαύρη τρύπα», που προβλέπεται να ανοίξει στα συνταξιοδοτικά ταμεία; 15,8 τρισ. δολάρια.
Την έκθεση, που δημοσιεύει το Bloomberg, συνέταξαν κεντρικοί τραπεζίτες, νυν και πρώην υπουργοί Οικονομικών και κορυφαίοι οικονομολόγοι από τις 30 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη (G30). Καλύπτει 21 μεγάλες οικονομίες, που αντιστιχούν στο 90% του παγκόσμιου ΑΕΠ, μεταξύ των οποίων είναι οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Ινδία και το Μεξικό.
Το ποσό των 15,8 τρισ. δολαρίων όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, είναι προσαρμοσμένο στον πληθωρισμό, κάτι που σημαίνει ότι σε ονομαστικούς όρους η «τρύπα» το 2050 θα είναι αισθητά μεγαλύτερη και θα αντιστοιχεί στο 23% του παγκόσμιου ΑΕΠ εκείνου του έτους. Ωστόσο η επικείμενη κρίση δεν έχει να κάνει μόνο με τις συντάξεις. Στο κόκκινο θα βρίσκονται εξαιτίας της κατάστασης αυτής οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας, ενώ ηχηρό καμπανάκι κρούει η ομάδα των G30 και για τις υπηρεσίες στέγασης και μεταφορών.
Η ομάδα, στην οποία συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Μαρκ Κάρνι (διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας), Λόρενς Σάμερς, Τίμοθι Γκάιθνερ (πρώην υπουργοί Οικονομικών των ΗΠΑ) και Άξελ Βέμπερ (πρόεδρος της UBS), προτείνει τα ακόλουθα:
α) Αύξηση του επίσημου ορίου συτναξιοδότησης κατά τουλάχιστον 4-6 έτη έως το 2050, αλλά και δυνατότητα- κίνητρα σε όσους θέλουν να παρατείνουν ακόμη περισσότερο τον εργασιακό βίο. Εάν οι συνταξιούχοι κατά μέσο όρο εργάζονταν το 20% του χρόνου των υπόλοιπων εργαζομένων, θα μπορούσε να κλείσει το 25% του χρηματοδοτικού κενού.
β) Προώθηση υψηλότερων αποταμιεύσεων από τους ιδιώτες και αύξηση των φόρων για στήριξη των δημόσιων συντάξεων. Μεταξύ άλλων αυτό θα μπορούσε να γίνει με υποχρεωτικά προγράμματα αποταμίευσης.
γ) Αποδοχή του γεγονότος ότι οι συντάξεις θα είναι χαμηλότερες. Για τους μεσαίου και υψηλού εισοδήματος συνταξιούχους, αυτό θα μπορούσε να σημαίνει να ζουν με το 60% του προ σύνταξης εισοδήματος, αντί του 75%.
Επιπλέον επισημαίνεται ότι θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην ελαχιστοποίηση του κόστους διαχείρισης επεδνύσεων των επαγγελματικών ταμείων. Η ομάδα αναφέρει επίσης ότι ενώ η στροφή των επιχειρήσεων από προγράμματα καθορισμένου οφέλους σε προγράμματα καθορισμένων εισφορών ήταν αναπόφευκτη για πολλές επιχειρήσεις, δεν έχει βγει σε καλό για πολλούς συνταξιούχους. Εισηγείται λοιπόν υβριδικά προγράμματα σύνταξης ως πιθανή λύση, τα οποία θα περιλαμβάνουν μία ελάχιστη εγγυημένη απόδοση για καθορισμένες εισφορές.
