Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
[email protected]
Εφευρίσκοντας κώδικες και εντάσσοντάς τους σε ένα πληθωρικό θέαμα ποικίλων μεταμορφώσεων, ο συνθέτης Μιχάλης Κουμπιός συγκεντρώνει θραύσματα από το σύνολο της εργογραφίας του, στη μουσική παράσταση «Πάρε με της άνοιξης πνοή» που παρουσιάζεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, την Παρασκευή 20 Μαΐου, στις 9 το βράδυ, και μας μιλά για αυτήν τη βραδιά, για την τέχνη και για τη σκοτεινή Ελλάδα του σήμερα.
Περιγράψτε μας το μουσικό σύμπαν αυτής της παράστασης.
Η τρίτη ενότητα του δισκογραφικού έργου «Τήλος», που είχε κυκλοφορήσει το 1992, είναι η ηχητική παλέτα που επέλεξα, για να παρουσιάσω αποσπάσματα από όλη μου την εργογραφία.
Πώς λειτουργεί η ποιητική φράση του Άλκη Αλκαίου: «Πάρε με της άνοιξης πνοή», η οποία αποτελεί και τον τίτλο της βραδιάς;
«Εμένα μου αρέσει η άνοιξη και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, για να μπορούμε να τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Δεν θέλω η Γη να συνεχίσει να γυρίζει χωρίς εμάς τους ανθρώπους» λέει κάποια στιγμή η Φιλιώ Αζαριάδη στην παράσταση, κάνοντας το παιδάκι. H άνοιξη είναι η παιδική ηλικία του έτους. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η άνοιξη και όλα αυτά που συμβολίζει με την αναγέννηση της πλάσης και των ιδεών, με την ανάσταση του κόσμου και του έρωτα, διατρέχουν την παράσταση.
Με ποιους καλλιτέχνες θα συμπράξετε επί σκηνής;
Είναι σημαίνουσες προσωπικότητες του ελληνικού τραγουδιού, όπως η Ρίτα Αντωνοπούλου, ο Βασίλης Λέκκας, ο Παναγιώτης Λάλεζας, o σταθερά ανερχόμενος Χάρης Μακρής, αλλά και νέα ταλαντούχα παιδιά: η Φιλιώ Αζαριάδη, η Ειρήνη Βουτσινά και η Ευσταθία Λάλεζα.
Η παράσταση αυτή είναι ένα σύγχρονο βαριετέ, που θα προσπαθήσει να δώσει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς μου. Οργανικά, τραγούδια που αγαπήθηκαν από το ευρύ κοινό, αποσπάσματα από μουσική που έγραψα για διεθνή ντοκιμαντέρ, χορευτικές παραστάσεις και video art εγκαταστάσεις. Θα υπάρχει σύγχρονος χορός και, φυσικά, όπως σε όλες μου τις παραστάσεις, έχω γράψει μικρά κείμενα, που συνδέουν τις εικόνες μεταξύ τους.
Συμμετέχουν, επίσης, οι σολίστ: Μανόλης Ανδουλιδάκης, Αντώνης Παπαγγελής, Κώστας Σταυρόπουλος. Χορεύουν οι Chris Norman, Scott o’ Connor και Μαρία Θωμοπούλου. Video artist είναι οι Julian Williams και Walt Izzy. Tο τελικό μοντάζ όλης της ψηφιακής εικονογράφησης το έκανα στο View Studio, με μοντέρ τον Ανδρέα Κουρελά.
Ποια είναι η πιο αστείρευτη πηγή έμπνευσής σας;
Υπάρχει ένας τόπος, που πάντα θα με τροφοδοτεί. Ένα δισύλλαβο στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Εκεί, όπου, για πρώτη φορά, ήρθα σε επαφή με όλες μου τις αισθήσεις, με τον εξωτερικό ορατό κόσμο και που τον άφησα να με κατακλύσει με τους ήχους, τις εικόνες και τα χρώματά του. Τα παιδικά μου χρόνια στην Τήλο, απλωμένα σαν λεπτό, αλλά ανθεκτικό δίχτυ, πάνω στα πρόσωπα και στα πράγματα του τόπου αυτού.
Στο σκοτεινό τοπίο της σημερινής Ελλάδας, τι βρίσκετε πιο λυπηρό;
Ότι, δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι, που νοσταλγούν τις μέρες της πλασματικής ευμάρειας. Τότε που φόρτωναν τις πλαστικές τους κάρτες με λογαριασμούς για πανέρια με λουλούδια και σαμπάνιες που ανοίγονταν με τα δόντια.
Εκτός από βάλσαμο, τι άλλο μπορεί να προσφέρει η τέχνη, σε αυτήν τη δύσκολη εποχή που περνάμε;
Λέω σε κάποιο σημείο της παράστασης: «Γράφουμε μουσική, γράφουμε τραγούδια, αλλά, δυστυχώς, καμιά μουσική και κανένα τραγούδι δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους να αλλάζουν την πορεία των ποταμών, να αποξηραίνουν λίμνες, να αλλοιώνουν τη σύνθεση της ατμόσφαιρας, να ασελγούν σε βάρος των ζώων». Βέβαια, η τέχνη, όπως και η φιλοσοφία, στο σύνολό τους, θα συνεχίσουν να προτρέπουν τους ανθρώπους να πάρουν μια άλλη ηθική απόφαση. Να προσανατολιστούν προς την αναζήτηση νέων κοινωνικών δομών. Τα προβλήματά μας είναι γιγάντια και επείγοντα, και, με τις παλιές μεθόδους, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα λυθούν ποτέ. Ο άνθρωπος και το περιβάλλον του πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν ένα όλον, σαν ένα σύστημα, του οποίου δεν μπορούμε να αλλάξουμε ένα μέρος.
Τι σας γεννά αισιόδοξες σκέψεις;
«Μελετᾶν οὖν χρὴ τὰ ποιοῦντα τὴν εὐδαιμονίαν͵εἴπερ παρούσης μὲν αὐτῆς πάντα ἔχομεν͵ ἀπούσης δὲ πάντα πράττομεν εἰς τὸ ταύτην ἔχειν» μας προτρέπει ο Επίκουρος. Στοχάζομαι, επομένως, πράγματα που φέρνουν την ευδαιμονία, επειδή, όταν την κατέχουμε, έχουμε τα πάντα, ενώ όταν αυτή λείπει, κάνουμε τα πάντα, για να την αποκτήσουμε. Αν συγκρίνουμε τον άνθρωπο με τα φυτά, βλέπουμε ότι έχουν κοινή τη «θρεπτική» και την «αυξητική ζωή». Όπως τα φυτά, και οι άνθρωποι τρέφονται και αναπτύσσονται. Με τα ζώα, εξάλλου, ο άνθρωπος μοιράζεται τις ορέξεις, τα ένστικτα και τα πάθη.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι κοινά στους ανθρώπους και στα ζώα. Εκείνο, που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα φυτά και τα ζώα, είναι ο «λόγος». Η ιδιαίτερη φύση του ανθρώπου συνίσταται στο ότι σκέφτεται. Το παράδοξο, βέβαια, για τους ανθρώπους είναι ότι το πλέον νοήμον ον στον πλανήτη χρησιμοποιεί τα αποτελέσματα του πνευματικού του μόχθου, για να οδηγηθεί σταδιακά στην αυτοκαταστροφή, συμπαρασύροντας και πολλές άλλες μορφές ζωής. Παρόλα αυτά, προσπαθώ να βλέπω όσα συμβαίνουν στη ζωή μου με θετικό τρόπο, ακόμα και όταν οι καταστάσεις είναι δύσκολες και αντίξοες. Θέλει προσπάθεια.
Πληροφορίες
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης: Πειραιώς 260 – Ταύρος, τηλ.: 210 3418579. Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος: 10 ευρώ. Προπώληση εισιτηρίων: ταμεία Ιδρύματος, καταστήματα Forthnet, Ticket Services: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου), τηλεφωνικά: 210 3418579, ηλεκτρονικά: mcf.gr.
