«Είναι το πιο προηγμένο χέρι στον κόσμο. Μπορεί να κάνει όλα όσα κάνει το κανονικό σας χέρι- με την εξαίρεση του “V” των Vulcans (Star Trek). Αλλά, εκτός και αν συναντήσω έναν Vulcan, δεν θα το χρειαστώ» λέει ο Τζόνι Μαθένι, χρήστης του πρωτοποριακού ρομποτικού/ βιονικού χεριού της DARPA του αμερικανικού Πενταγώνου.
Ο Μαθένι βρισκόταν στο Πεντάγωνο στις 11 Μαΐου στο πλαίσιο της DARPA Demo Day, για να επιδείξει το χέρι το οποίο κάποιες φορές φοράει για τους σκοπούς έρευνας που χρηματοδοτείται από την DARPA. Ο ίδιος είχε χάσει το πραγματικό του αριστερό χέριο από καρκίνο, καθώς οι γιατροί του το ακρωτηρίασαν για να μην εξαπλωθεί ο καρκίνος. «Θα ήμουν νεκρός σε τρεις μήνες».
Στο χέρι του υπάρχει μια χειρουργικά εμφυτευμένη συσκευή που έχει ενσωματωθεί στο κόκαλο, στην οποία και συνδέεται το τεχνητό χέρι, σε ένα τεχνολογικό επίτευγμα το οποίο παραπέμπει ξεκάθαρα στα cyborgs της επιστημονικής φαντασίας. Η τεχνική αυτή λέγεται «οστεοενσωμάτωση» και πιθανότατα είναι ο πρώτος στις ΗΠΑ με κάτι τέτοιο. Επίσης, καινοτόμο χαρακτηριστικό του βιονικού αυτού χεριού είναι ότι για τη χρήση του ο χρήστης χρησιμοποιεί τους μύες και τα νεύρα στο χέρι που έχει απομείνει για να στείλει σήματα στο ρομποτικό χέρι- που ανταποκρίνεται όπως ένα κανονικό.
«Εντάσσεται στο Revolutionizing Prosthetics Program, όπου έχουμε σκοπό την αποκατάσταση του σχεδόν φυσικού ελέγχου των άνω άκρων σε στρατιωτικούς που έχουν χάσει άκρα υπηρετώντας τη χώρα μας» λέει ο Δρ. Τζάστον Σάντσεζ, διευθυντής του Biological Technologies Office της DARPA. «Σκοπός είναι ο έλεγχος του χεριού όσο πιο φυσικά γίνεται. Πριν εμπλακεί η DARPA, δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για ανθρώπους που ζούσαν έτσι. Οπότε τέθηκε το ερώτημα εάν θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε ένα χέρι με το ίδιο μέγεθος, βάρος, σχήμα και δύναμη σε σχέση με το χέρι ενός ενηλίκου».
Όπως λέει ο Μαθένι, το χέρι λειτουργεί θαυμάσια- το μόνο που χρειάζεται είναι μπαταρίες. Από πλευράς του, ο Σάντσεζ σημειώνει πως η πραγματική πρόοδος στις έρευνες τηςDARPA πάει πέρα από τον μυοηλεκτρικό έλεγχο που ασκεί ο Μαθένι για να το ελέγχει. Αντιθέτως, λέει ο Σάντσεζ, στόχος είναι η παροχή πραγματικού, άμεσου ελέγχου από τον εγκέφαλο στο χέρι, σε άλλα προσθετικά μέλη, ή σε οποιαδήποτε άλλη συσκευή. «Μας απασχολεί πολύ το πώς νευρικά interfaces άμεσου ελέγχου αλληλεπιδρούν με πολύπλοκα στρατιωτικά συστήματα, όπως τα αεροπλάνα».
