Οι νυχτερίδες, ως γνωστόν, είναι αναμφίβολα «άσσοι» όσον αφορά στις νυχτερινές πτήσεις, με αξιοζήλευτες δυνατότητες ελιγμών, που…ντροπιάζουν τα πλέον εξελιγμένα αεροσκάφη.
Αν και ο ρόλος του ηχοεντοπισμού σε αυτό έχει μελετηθεί εκτενώς, δεν ισχύει το ίδιο στον ρόλο της αίσθησης της αφής: σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Cell Reports, ένα μεγάλο εύρος αισθητήρων στο φτερό της νυχτερίδας παρέχει «feedback» κατά την πτήση, ενώ παράλληλα νευρώνες στον εγκέφαλο αντιδρούν στη ροή του αέρα και τα σήματα αφής, προκαλώντας ταχύτατες αλλαγές στη θέση των φτερών για να βελτιστοποιείται ο έλεγχος πτήσης.
«Αυτή η μελέτη παρέχει αποδείξεις ότι η αίσθηση της αφής παίζει ρόλο-κλειδί στην εξέλιξη της πτήσης στα θηλαστικά» αναφέρει η Έλεν Λάμπκιν επίκουρη καθηγήτρια δερματολογίας, φυσιολογίας, και κυτταρικής βιοφυσικής του Columbia University. «H έρευνα επίσης θέτει τις βάσεις για ένα επίπεδο κατανόησης όσον αφορά στο τι είδους πληροφορίες αξιοποιούν οι νυχτερίδες για τις πτήσεις κατά τις οποίες κυνηγούν.
Οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να κατασκευάσουν αεροσκάφη τέτοιας ευελιξίας, οπότε καλύτερη αντίληψη αυτών των διαδικασιών θα μπορούσε να λειτουργήσει ως έμπνευση για νέα σχέδια αεροσκαφών και νέους αισθητήρες για την παρακολούθηση της ροής αέρα».
Οι νυχτερίδες πρέπει ταχύτατα να αφομοιώνουν διαφορετικά είδη πληροφοριών από τις αισθήσεις τους για να πιάνουν έντομα και να αποφεύγουν εμπόδια ενώ πετούν.
Πρόσφατα, οι Σύνθια μος και Σούζαν Στέρμπινγκ- ντ’Άντζελο του Johns Hopkins University ανακάλυψαν ότι μικροσκοπικές τρίχες στα φτερά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη συμπεριφορά εν πτήσει, όπως οι στροφές και ο έλεγχος της ταχύτητας.
Στη νέα αυτή μελέτη αναλύθηκε για πρώτη φορά η κατανομή διαφορετικών αισθητήρων στο φτερό και η σύνδεση του δέρματος με το νευρικό σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο, διαπιστώθηκε ότι τα φτερά της νυχτερίδας έχουν μοναδικά «κυκλώματα αίσθησης» σε σχέση με άλλα θηλαστικά.
Γενικότερα μιλώντας, τα πορίσματα της έρευνας ελπίζεται ότι θα αυξήσουν την κατανόηση όσον αφορά στο πώς οι εξελικτικές διαδικασίες ενσωματώνουν νέα μέλη στο νευτικό σύστημα, ενώ θεωρείται πως ανοίγει ο δρόμος για βελτιώσεις στην τεχνολογία και τον σχεδιασμό των αεροσκαφών (και ειδικά των μη επανδρωμένων), που θα μπορούν να «αισθάνονται» τη ροή του αέρα και να κινούνται ανάλογα για να αποφεύγουν εμπόδια ή να κατευθύνονται προς τους στόχους τους.
