Το σοβιετικό Luna 9 – το σκάφος (μη επανδρωμένο) που πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχημένη «μαλακή»/ ομαλή «προσγείωση» σε ουράνιο σώμα πέρα από τη Γη, αναζητούν ερευνητές χρησιμοποιώντας το LRO (Lunar Reconnaissance Orbiter) της NASA.
Το Luna 9 έφτασε στη Σελήνη στις 3 Φεβρουαρίου 1966 και έστειλε τις πρώτες εικόνες από την επιφάνεια της Σελήνης.
Σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, επιστήμονες ψάχνουν να βρουν το σημείο της τελικής «ανάπαυσης» του σκάφους, πλάτους μόλις 60 εκατοστών και βάρους 100 κιλών (στη Γη- επειδή στη Σελήνη είναι μόλις 17).
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Space.com, η προσελήνωση του Luna 9 αποτέλεσε άθλο για την εποχή της από άποψης δημιουργικότητας, με τον Φίλιπ Στουκ, του Τμήματος Γεωγραφίας και του Κέντρου Πλανητικών Επιστημών και Εξερευνήσεων του University of Western Ontarion να κάνει λόγο για μια «ιδιοφυή» μέθοδο, με συνεχή επιβράδυνση με τον κινητήρα σε λειτουργία κατά την κάθοδο, και προέκταση ράβδου από το κάτω μέρος του σκάφους που άγγιξε την επιφάνεια.
Η επαφή αυτή προκάλεσε απενεργοποίηση του κινητήρα και εκτόξευση της κάψουλας, η οποία έπεσε στο έδαφος, καλυμμένη με κάλυμμα – αερόσακο, που στη συνέχεια απορρίφθηκε. Η ωοειδής κάψουλα στη συνέχεια άνοιξε τα «πέταλά» της και άρχισε τη λειτουργία της.
Υπάρχει μια γενική εικόνα σχετικά με την περιοχή όπου προσεληνώθηκε το Luna 9 και θεωρείται ότι οι εικόνες που είχαν τραβηχτεί από το σκάφος το 1966 μπορούν να βοηθήσουν στον προσδιορισμό της θέσης του- αν και όχι πολύ.
Του εγχειρήματος ηγείται ο Τζεφ Πλέτσια, επιστήμων πλανητολογίας του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του Johns Hopkins University, ο οποίος εκτιμά ότι αν και η κάψουλα θα είναι δύσκολο να βρεθεί, θα είναι ευκολότερος ο εντοπισμός του σκάφους που τη μετέφερε – ειδικά σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενδείξεων αναταραχής στην επιφάνεια, ως αποτέλεσμα της λειτουργίας του κινητήρα κατά την κάθοδο.
