Ο Λυκούργος Τσάκωνας αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, όπως γνωστοποίησε μέσα από το προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο κορυφαίος Έλληνας 200άρης της τελευταίας δεκαετίας, ο μόνος αθλητής που κατάφερε, μετά τον Κώστα Κεντέρη, να απειλήσει το φράγμα των 20΄΄ στα 200 μ., επέλεξε να εγκαταλείψει την καριέρα του σε ηλικία 30 ετών.
Ο Τσάκωνας το 2010 ήταν έβδομος στον τελικό των 200 μ. στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης, θέση που κατέλαβε και το 2014 στη Ζυρίχη. Το 2011 πανηγύρισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στην Οστράβα και το 2013 αναδείχθηκε νικητής στους Μεσογειακούς αγώνες.
Το 2015 ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές του, όχι μόνο γιατί διένυσε τα 200 μ. σε 20.09 στο Diamond League της Ρώμης, αλλά έφτασε πολύ κοντά σε πρόκριση στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Πεκίνο.
Στη διάρκεια της καριέρας του έχει καταγράψει πέντε κούρες κάτω από το 20.30. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και 2016, όπου έφτασε μέχρι τον ημιτελικό των 200 μέτρων.
Τα ατομικά ρεκόρ του είναι: 60 μ. – 6.62 (13/2/16), 100 μ. – 10.16 (4/6/2017), 200 μ. – 20.09 (4/6/15).
Το μήνυμα του Τσάκωνα:
«Θέλω με αυτό να επικοινωνήσω ότι δεν θα αγωνιστώ ξανά. Δυστυχώς δεν κατάφερα να κάνω ούτε τα μισά από όσα μπορούσα… όμως δεν με πειράζει και τόσο, γιατί είμαι ευγνώμων για ό,τι έζησα.
Είμαι ευγνώμων αν έστω κι ένα παιδί με θαύμασε ή με θεώρησε πρότυπό του. Είμαι ευγνώμων αν έστω κι ένας άνθρωπος ένιωσε υπερήφανος με κάποια επιτυχία μου, ή που απογοητεύτηκε από κάποια αποτυχία μου. Είμαι ευγνώμων εάν έστω κι ένας καρδιοχτύπησε μαζί μου σε κάποιο αγώνα.
Είμαι ευγνώμων που ένιωσα την ευθύνη να κουβαλήσω το εθνόσημο στο στήθος μου. Είχα τη χαρά να ζήσω πολλά και έντονα συναισθήματα. Διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας μου και έγινα πιο δυνατός άνθρωπος. Είμαι υπερήφανος για της επιλογές που έκανα ,καθώς επίσης και για τις επιλογές που δεν έκανα.
Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο Παναγιωτόπουλο που με έμαθε να είμαι νικητής. Έχω επίσης την ανάγκη να ευχαριστήσω τον κύριο Άρη Βισκαδουράκη που με αγκάλιασε σαν παιδί του, και που μου έδειξε ότι υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας καθαροί σαν το διαμάντι.
Επίσης θέλω να πω ένα δημόσιο ευχαριστώ, όσο και αν “ακούγεται” τετριμμένο, στους γονείς μου, που ήταν απλά εκεί. Διαθέσιμοι και ανιδιοτελείς πάντα. Αν η κοινωνία αντί να παράγει αντίτυπα, δημιουργούσε μοναδικότητες, κανείς δεν θα είχε την ανάγκη να κρίνει, ούτε κανένας θα δεχόταν να κριθεί».
