Tης Νατάσας Στασινού
«Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τα προσόντα για τη θέση του προέδρου. Κάθε φορά, που μιλά επιβεβαιώνει την άποψή μου αυτή». Ήταν η δεύτερη φορά, που ο Μπαράκ Ομπάμα εξαπέλυε ευθέως πυρά κατά του Ντόναλτ Τραμπ κρίνοντάς τον ακατάλληλο για το ανώτατο αξίωμα της χώρας.
Ο Τραμπ δεν είναι απλά ένας εκκεντρικός, προκλητικός υποψήφιος αμφιλεγόμενων απόψεων. Είναι ένα πρόσωπο, που δεν διαθέτει προηγούμενη εμπειρία στην πολιτική σκηνή, σε δημόσιο αξίωμα. Αυτό, όμως, που οι περισσότεροι- ακόμη και κορυφαία στελέχη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος- προβάλλουν ως το μεγάλο μειονέκτημά του, φαίνεται να είναι τελικά το ατού του. Το γεγονός ότι δεν είναι, ούτε φέρεται ως πολιτικός είναι το στοιχείο, που του έδωσε το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών και που του δίνει δημοσκοπικό προβάδισμα στη μάχη για την προεδρία.
Ακόμη και εάν αφήσει κανείς κατά μέρος τις προσβλητικές επιθέσεις έναντι αντιπάλων, τις ακραίες, ρατσιστικές ή σεξιστικές δηλώσεις του, δεν μπορεί να μην επισημάνει τα κενά, τις αντιφάσεις, αλλά και τις αλλεπάλληλες “κωλοτούμπες” σε θέματα, τα οποία ο ίδιος έχει τοποθετήσει στην κορυφή της προεκλογικής ατζέντας, όπως είναι το μεταναστευτικό, η αντιμετώπιση του ISIS και της τρομοκρατικής πολιτικής ή η φορολογία.
Σε πρόσφατο ρεπορτάζ του το περιοδικό Economist καλούσε οπαδούς του Ρεπουμπλικάνου υποψηφίου να σχολιάσουν τις συνεχείς αλλαγές θέσεων στο μεταναστευτικό. Όλοι ήταν πρόθυμοι να του τις συγχωρέσουν, με την αιτιολογία ότι αυτές δεν οφείλονται σε μεταβολή προθέσεων ή κινήτρων, αλλά στο γεγονός ότι αρχικά δεν ήταν… επαρκώς πληροφορημένος. Δεν γνώριζε για παράδειγμα ότι είναι νομικά αδύνατο να απελάσεις με το έτσι θέλω 11 εκατομμύρια ανθρώπους ή να απαγορεύσεις την είσοδο όλων των μουσουλμάνων στη χώρα.
Στην περίπτωση πολιτικών με πολυετή παρουσία στην κεντρική σκηνή, προσώπων του συστήματος, η αποκάλυψη της διγλωσσίας, η παραδοχή ότι βασικές προεκλογικές δεσμεύεις δεν είχαν καμία βάση θεωρείται “προδοσία”, “εξαπάτηση” των ψηφοφόρων. Στην περίπτωση του Τραμπ συνιστούν ακόμη μία απόδειξη ότι… δεν είναι πολιτικός και επομένως συνιστά εάν όχι θετικό, τουλάχιστον ανεκτό στοιχείο.
Ένας υποψήφιος, που οι κωμικοί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν υποδεχθεί ως “the crazy guy with the ridiculous hair”, δηλαδή μάλλον ως καρικατούρα παρά ως σοβαρή υποψηφιότητα, πλησιάζει κάθε μέρα και πιο κοντά στο Λευκό Οίκο. Γιατί; Πολύ απλά γιατί δεν είναι πολιτικός, δεν είναι “του συστήματος”. Και αυτό ηχεί σήμερα καλύτερα από κάθε άλλο προσόν στα αυτιά των ψηφοφόρων όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, όπου οι “Τραμπ” ανθούν.
