Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Το μήνυμά μου σε κάθε κυβέρνηση είναι ότι η πολιτική και οικονομική διαδικασία πρέπει να είναι ανθεκτική στους οικονομικούς και τους πολιτικούς κύκλους, αυτός είναι ο μόνος τρόπος να επιτευχθεί αξιοπιστία. Οι δεσμεύσεις είναι δεσμεύσεις. Αν κάποιος τις σπάσει, είναι το πρώτο βήμα για να χαθεί η εμπιστοσύνη, κάτι που οδηγεί σε μείωση των επενδύσεων και τελικά της ανάπτυξης».
Ο πρόεδρος του Eurogroup το έθεσε κομψά, ενώ ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας δεν κρύφτηκε πίσω από τα διπλωματικά. Ενισχυτικά και ο Ολλανδός υπουργός επανέλαβε τα γνωστά για σαφείς συμφωνίες και ολοκληρωμένο πακέτο.
Το ερώτημα δεν είναι αν κρίνεται φρόνιμο να παραβαίνεις κανόνες μέχρι να μάθεις πώς να τους τηρείς. Αυτό είναι μέρος της πολιτικής.
Το θέμα για τους επίσημους δανειστές -το 80% του χρέους μας βρίσκεται εκτός αγοράς, στα χέρια ξένων φορέων δημόσιου χαρακτήρα- δεν είναι αν οι δεσμεύσεις είναι δεσμεύσεις ή αν αυτές οι εμφαντικές ταυτολογίες οχυρώνουν θέσεις, αλλά οι δύο βασικοί κανόνες. «Κανόνας πρώτος: ποτέ μη χάνεις λεφτά. Κανόνας δεύτερος: ποτέ μην ξεχνάς τον πρώτο κανόνα».
Μπορεί η Αθήνα να πείσει τους πιστωτές ότι λεφτά δεν θα χάσουν; Μπορεί η Αθήνα να πείσει ότι δεν θα φορτώσει στον Γερμανό εργαζόμενο και στον Εσθονό φορολογούμενο το βάρος της διευθέτησης;
Δεν είναι της παρούσης να θυμίσουμε τις επιτυχημένες προβλέψεις των εταίρων και λοιπών θεσμικών συμπεθέρων από το 2010 και εντεύθεν, πόσο μάλλον να λάβουμε σοβαρά τις εκτιμήσεις τους για ύστερα από 40 χρόνια.
Ας περιοριστούμε στα μνημόνια. Στη μελέτη βιωσιμότητας του χρέους οι παράγοντες που καθορίζουν το αποτέλεσμά της είναι ο ρυθμός ανάπτυξης, τα πρωτογενή πλεονάσματα, τα επιτόκια δανεισμού και οι ετήσιες τοκοχρεολυτικές πληρωμές.
Προφανές ότι όσο πιο υψηλός είναι ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ, τόσο ευκολότερα βγαίνει το σενάριο της βιωσιμότητας και αποδυναμώνεται η συμβολή των άλλων συντελεστών. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το στοίχημα, ώστε να βγει το αφήγημα. Της επαναδιαπραγμάτευσης.
