Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Δύσκολος αντίπαλος η αποχή και επικίνδυνος για τους πολιτικούς σχεδιασμούς. Οι δύο μονομάχοι, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, την ξορκίζουν και με εκστρατεία υπέρ της συμμετοχής τα τελευταία μέτρα ως την κάλπη διανύουν. «Η ανατροπή θα έρθει εφόσον ο καθένας και η καθεμία από μας, καταφέρει να πείσει άλλον έναν να έρθει στη κάλπη», είπε ο πρωθυπουργός στο Ηράκλειο. Δυο δυο στις κάλπες, δυο δυο;
Στο γαλάζιο χωριό, όπου η έγνοια για την αυτοδυναμία είναι μεγάλη, έχουν αποδυθεί σε αγώνα τους ψηφοφόρους να αφυπνίσουν, τα ποσοστά των ιδιωτών να περιορίσουν.
Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος εμπεριείχε και την έννοια της απαξίωσης, της ύβρεως, της υποτίμησης. Είναι, όμως, ιδιώτες όλοι όσοι θα γυρίσουν στην κυριακάτικη κάλπη την πλάτη; Αδιαφορούν για τα κοινά ή μήπως έχουν δει το έργο ξανά και ξανά και δεν καταδέχονται πλέον τα Ωσαννά; Αρχίζουν να γίνονται αρκετοί οι άλαλοι, για να θεωρούνται συλλήβδην αδιάφοροι για την πολιτική ή να τους αποδίδονται κοινά γνωρίσματα και ενιαία συμπεριφορά ή να συμπιέζονται σε «μπλε», «πράσινες» ή «ροζ» ομάδες.
Ο Θουκυδίδης θα επισήμαινε εκ νέου την υποχρεωτική συμμετοχή στα κοινά; Θα ξανάγραφε το «Μόνοι γάρ τον τε μηδέν των δε (πολιτικών) μετέχοντα, ούκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν»;
Γιατί δεν φαντάζει και σήμερα αδιανόητη η πρόκριση της ατομικής «ησυχίας» αντί των κοινών ανησυχιών και δεν είν’ άχρηστος, ανόητος, μωρός όποιος σκεφτεί να μην προσέλθει στη «γιορτή»; Ποιος θα τολμούσε να μιλήσει μειωτικά για το 40% που «η καρδιά του για την πόλη δεν χτυπά»;
Εντάξει, οι πολιτικοί έχουν λόγο να μιλούν ικετευτικά ή και κολακευτικά. Ακόμη όμως και εστέτ, με όπλα δανεικά, δεν κρύβουν ότι η μεγάλη μάχη, με όσα θετικά και αρνητικά, δόθηκε πριν από την 26η Μαΐου.
Έκτοτε, η προεκλογική σκοπιμότητα βγάζει μάτι και ο Ι.Χ. πολίτης μπορεί να μην είναι από γινάτι. Ενδεχομένως. Μα, πάντα μετρά ό,τι μετριέται. Κι αυτό στη δημοκρατία είναι το αλάτι.
