Από την έντυπη έκδοση
Του Δ.Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Υπό το κράτος της υπερτετραετούς διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, μια σημαντική πλειοψηφία πολιτών αποφαίνεται ότι το κόμμα αυτό ακόμη κι αν δεν υπήρχε, δεν θα έπρεπε να εφευρεθεί. Η πλέον έντονη αποδοκιμασία προέρχεται από πολίτες οι οποίοι διαμόρφωσαν την πολιτική ταυτότητά τους στον χώρο της Αριστεράς.
Αυτό ακριβώς το τμήμα του πολιτικού σώματος εισέπραξε ως βάναυση προσβολή της πολιτικής αισθητικής του και του τρόπου με τον οποίον αντιλαμβάνεται την πολιτική και δρα εντός του πεδίου της την πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικού κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως «πρώτη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση, υπήρξε η συμπύκνωση στον χώρο και τον χρόνο όλων των αρνητικών χαρακτηριστικών της μακράς περιόδου της Μεταπολίτευσης, της οποίας τα πολλά θετικά στοιχεία και κατακτήσεις λίγο έλειψε να βλάψει ανεπανόρθωτα.
Ο ηττημένος στις κάλπες των ευρωπαϊκών εκλογών ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα πολιτικά απομονωμένο και ανάδελφο στην εγχώρια πολιτική γεωγραφία και μια πολιτική παραδοξότητα για τα ισχύοντα στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην οποία τα όρια μεταξύ των μεγάλων πολιτικών οικογενειών είναι σαφή κι απολύτως διακριτά. Η ήκιστα επιτυχής διαχείριση των κρατικών υποθέσεων εκ μέρους του επιβεβαίωσε ότι η ηθική του ανίκανου είναι ο ξεδιάντροπος κυνισμός. Οι ιδεολογικές αρχές που επικαλέστηκε, για να επενδύσει τις πολιτικές επιλογές του, ως κυβερνών κόμμα, ήταν και παραμένουν ένα άδειο κέλυφος. Η ρητορική της ηγεσίας του ήταν και είναι μια μεταμφιεσμένη αυταπάτη, που υποδύεται τον πολιτικό λόγο με αξιώσεις και φιλοδοξία επικράτησης.
Αλλά, δεν είναι παρά μια ματαιωμένη, στον χώρο και τον χρόνο, επαγγελία, που επιμένει να παρουσιάζει τα ιδεολογικά ράκη της ανά τους προεκλογικούς εξώστες της Επικράτειας. Η διαπιστωμένη στις κάλπες που προηγήθηκαν αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να συνδεθεί με την κοινωνία έδειξε και το πεπερασμένο της απήχησης που έχει το λαϊκιστικό εγχείρημα ως «τρόπος κατασκευής του πολιτικού».
Η διπλή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ -τόσο ως «επαναστατικό» όσο και ως «μεταρρυθμιστικό» κόμμα- ωθεί την ηγεσία του να υιοθετήσει, στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο, τον «μεταμορφισμό» του Αγκοστίνο Ντεπρέτις (1813-1887), από το εικονοστάσι της ιστορικής Ιταλικής Αριστεράς, ως επιλογή για το μέλλον. Μόλις προχθές από τον Βόλο, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, με πλήρη περιφρόνηση στα ιστορικά συμφραζόμενα, διακήρυξε ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, η Προοδευτική Συμμαχία, ως κορμός και συνεχιστής της δημοκρατικής παράταξης του τόπου, όλοι εμείς… είμαστε περήφανοι, γιατί πάντα στην ιστορία της Ελλάδας μας, από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου ως σήμερα, όποτε αυτή η παράταξη κλήθηκε να διαχειριστεί εθνικά θέματα, έβαλε πάντοτε μπροστά την πατρίδα και το συμφέρον του τόπου, το πατριωτικό συμφέρον».
Από εδώ αναβλύζει, λοιπόν, η χρησιμότητα της «πρώτης φοράς Αριστεράς». Είναι το απόλυτο αντιπαράδειγμα αυτού που θα έπρεπε να είναι η πολιτική.
