Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Το 2017, μεγάλη κορεατική εταιρεία για να προωθήσει το νέο της πλυντήριο ήθελε να μας κάνει να δούμε με άλλο μάτι την αγγαρεία. Δημιούργησε, λοιπόν, μια ταινία με τίτλο «Washing Machine – The Movie», διάρκειας 66 λεπτών -όσο περίπου ένα πρόγραμμα πλύσης- με μουσική επένδυση από τον βραβευμένο με Όσκαρ, Μάικλ Νάιμαν.
Την μπουγάδα μπορείτε να απολαύσετε και στο YouΤube. Με δική σας ευθύνη. Αν θέλετε να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά την αϋπνία.
Ακόμη κι αυτή, όμως, η αφόρητα βαρετή ταινία, πιο ενδιαφέρον παρουσιάζει από τη θερινή προεκλογική εκστρατεία. Είναι τόσο υποτονική η πλοκή και τόσο χαλαρό το κλίμα, που αν αφεθείς θα σε πάρει το κύμα.
Το γεγονός ότι δεν γίνεται της «άγριας σφαγής» δεν φαίνεται να οφείλεται σε δεδηλωμένη αδιαφορία, καθώς το 87% των ερωτηθέντων (83% σίγουρα και 4% πολύ πιθανό) απαντά ότι θα πάει να ψηφίσει.
Θα κινήσει, λέει, για την κάλπη. Το αποτέλεσμα έχει προεξοφλήσει, κι ας μην έχει ακόμη μιλήσει. Την έχθρα και την ένταση μοιάζει να έχει προσπεράσει, τον Όμηρο στην Ιλιάδα έχει ξεπεράσει.
«μικρά παιδιά θαρρώ δεν είμαστε, για να μιλούμε τέτοια
τι λόγια αγγιχτικά κατέχουμε κι εσύ κι εγώ να πούμε,
ένα σωρό, που ούδ’ εκατόκουπο θα τ’ άσκωνε καράβι.
Του ανθρώπου η γλώσσα είναι γοργόστροφη, περίσσιες οι κουβέντες,
λογής λογής, κι ο κάμπος διάπλατος για να θερίζεις λόγια
κι ο κάθε λόγος έχει αντίλογο, κι ό,τι θα πεις θ’ ακούσεις.
Μα ποια είν’ η ανάγκη εμείς να στήσουμε καβγά και ξεσυνέρια,
ο ένας τον άλλο αντίκρα βρίζοντας, παρόμοια με γυναίκες,
που καρδιοφάουσα αμάχη ξάναψε, κι ως έχουνε φρενιάσει,
καταμεσός του δρόμου πιάνουνται, και ρίχνει η μια στην άλλη
λόγια πολλά, σωστά και ψεύτικα, σαν που ο θυμός τις σπρώχνει;»
(Ραψωδία Υ σε μετάφραση των Ν. Καζαντζάκη και Ι.Θ. Κακριδή).
Μικρά παιδιά δεν είμαστε. Τα λόγια, εκεί που ήταν μεγάλα, έγιναν μικρά. Ακόμη και για θέματα καυτά. Δεν ξέρω αν είναι περίσσιες οι κουβέντες, πάντως είναι σε έλλειψη οι λεβέντες.
