Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
Είναι αδιανόητο μία χώρα με υψηλή ανεργία να θέλει να επενδύσει στην ανάπτυξη και να τιμωρείται για αυτό» έγραψε ο Ντι Μάιο, για να τον συμπληρώσει ο Σαλβίνι: «Με περικοπές, κυρώσεις και λιτότητα, τα επίπεδα της φτώχειας και της ανασφάλειας αυξάνονται».
Ό,τι και εάν πιστεύει κανείς για το πολιτικό ήθος, την ιδεολογία και τις ευρύτερες θέσεις των επικεφαλής των κομμάτων του ιταλικού κυβερνητικού συνασπισμού, είναι δύσκολο να διαφωνήσει με τις συγκεκριμένες τοποθετήσεις – ειδικά εάν έχει ζήσει στο πετσί του την κρίση και το «φάρμακο» που χορηγήθηκε για αυτή. Αν εξάλλου διαβάσει κανείς τα μανιφέστα που εξέδωσαν τα ευρωπαϊκά κόμματα πριν από τις ευρωεκλογές, όλα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, αναγνωρίζουν την ανάγκη για απομάκρυνση από τη λιτότητα, για ένα πιο φιλικό στην ανάπτυξη μίγμα πολιτικής, που θα δεν θα παγιδεύει την ήπειρο στην καθίζηση. Το απαιτεί και το διεθνές περιβάλλον των κλιμακούμενων εντάσεων, εμπορικών και γεωπολιτικών.
Τότε ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί τα βάζει η Κομισιόν με την Ιταλία; Φταίνε μόνο οι εμμονές των μη εκλεγμένων γραφειοκρατών; Αφήνοντας στην άκρη το φουσκωμένο χρέος, το κύριο πρόβλημα του κυβερνητικού συνασπισμού στη Ρώμη είναι ότι ΔΕΝ επενδύει στην ανάπτυξη. Εάν το έκανε, δεν θα έβλεπε η Ιταλία το ΑΕΠ της σε στασιμότητα ή και συρρίκνωση το διάστημα που εκείνος είναι στην εξουσία. Επενδύει στις μαγικές λύσεις του λαϊκισμού, σε κοντόφθαλμα μέτρα ελάφρυνσης και παροχών, που απαλύνουν για λίγο τις πιέσεις στα νοικοκυριά και ακούγονται (για τώρα) ωραία στα αυτιά των ψηφοφόρων, και αφήνει στην άκρη την όποια διαρθρωτική τομή.
Οι παροχές, τα επιδόματα, οι συντάξεις δεν πρέπει να είναι απαγορευμένες λέξεις. Δεν είναι εκ προοιμίου «κακό πράγμα». Πρέπει όμως να εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής, που φέρνει πράγματι μεγέθυνση του ΑΕΠ και θέσεις εργασίας.
Αυτό περίπου λέει η Κομισιόν και για τις δικές μας παροχές στην τελευταία της έκθεση. «Στοχεύουν στην κατανάλωση και θα απορροφήσουν σημαντικό δημοσιονομικό χώρο που θα μπορούσε να κατευθυνθεί σε αναπτυξιακές πολιτικές…» γράφει, προσθέτοντας πως δεν φαίνεται να συνάδουν με τον στόχο να στηριχθούν οι νέοι που μαστίζονται από υψηλή ανεργία ή οι ομάδες που απειλούνται περισσότερο με φτώχεια.
Απαντά έτσι στο ερώτημα που κατά κάποιο τρόπο φαίνεται να θέτουν στελέχη και βουλευτές μετά την κάλπη: «Πώς είναι δυνατόν να δίνουμε και να μας τιμωρούν οι πολίτες για αυτό;».
