Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Επτά βασίλεια, επτά δυσλειτουργικές οικογένειες, οκτώ σεζόν. Η βασική ιδέα στη σειρά – παγκόσμιο φαινόμενο επικεντρώνεται σε μια παρατεταμένη μάχη για την ολική επικράτηση και για έναν Σιδερένιο Θρόνο, μάλλον κακόγουστο, αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος.
Υπάρχει μια σκηνή, στην οποία όταν ένας χαρακτήρας σωριάζεται από χτύπημα με ξίφος, κάποιος κυνικά παρατηρεί: «Ένας γάμος των Dothraki χωρίς τουλάχιστον τρεις φόνους είναι εντελώς βαρετός».
Φανταστείτε πόσοι φόνοι είναι απαραίτητοι για έναν χωρισμό σε έναν πλούσιο δραματουργικά κόσμο, στον οποίο η πολιτική λειτουργεί κυρίως μέσω της ισχύος και της παραπλάνησης, σε ένα σύμπαν με χαρωπούς δολοπλόκους, πνευματώδεις χαρακτήρες, πληθωρικούς σωτήρες και ασυγκράτητους ολετήρες.
Οι πρώτες σεζόν του Game of Thrones ήταν μια σχετικά ικανοποιητική άσκηση πολιτικών ελιγμών. Στη διάρκεια της τελευταίας, το πολιτικό σκεπτικό έγινε απλό. Μια καθαρή μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Το Game of Thrones τελείωσε. Ζήτω το Game of Thrones. Εκεί ήταν φαντασία, μα έτσι δεν ασκείται και στον περίπλοκο κόσμο μας η εξουσία; Κυνικά, με απέχθεια προς τον συμβιβασμό. Οι θέσεις σκληραίνουν παντού. Οφείλεται στα πρόσωπα ή στα ίδια τα προβλήματα, που είναι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου; Κι αυτό γιατί ορίζεται η μέθοδος. Διατυπώνονται και από τους μεν και από τους δε περιορισμοί για τη λύση τους, οι οποίοι είναι ανάλογοι των περιορισμών του κανόνα και του διαβήτη της γεωμετρίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συμβιβασμός είναι ανώτατο αγαθό. Στην πολιτική, όμως, δεν δίνεται η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Μια πίτα υπάρχει ή φτιάχνεται για να μοιραστεί, όχι για να εκτοξευθούν τα συστατικά της στον αντίπαλο. Μπορεί ο συμβιβασμός να μην είναι θεαματικός, ενίοτε να μην είναι και εφικτός, αλλά όπως έγραψε ο Τιμ Χάρφορντ στους Financial Times: «Μερικές φορές εσύ κι εγώ έχουμε απόλυτο δίκιο κι εκείνοι έχουν απόλυτο άδικο (ή και το αντίθετο).
Πρέπει όμως να λάβουμε υπόψη και την ανάγκη του σεβασμού της αντίθετης θέσης. Είναι καλό να κερδίζεις, πρέπει και να ξέρεις, όμως, ότι ο χαμένος δεν θα εξαφανιστεί».
