Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Εκλογές στη μετά Μνημόνιον (μ.Μ.) εποχή. Στην Κύπρο των προκομμένων αδερφών, που «χρειάζονται περισσότερες προσπάθειες για να μειωθεί το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων, να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και να διατηρηθεί η δημοσιονομική πειθαρχία. […] Το τέλος του προγράμματος δεν είναι το τέλος της μεταρρυθμιστικής ατζέντας».
Είναι οι πρώτες κάλπες, μετά τον Μάρτιο του 2013, που σάρωσε καταθέσεις, κούρεψε πολιτική και μεθοδολογίες, αφαίρεσε πέπλα αυταπάτης.
Πρόεδρο θα επιλέξουν το 2018. Την Κυριακή ψηφίζουν για 56 βουλευτές. Μάλλον ανόρεχτα. Έναν «λόον γλυτζύν» δεν άκουσαν κι ας πειθάρχησαν σε αγώνα ανόρθωσης και ομόνοιας. Οι δημοσκοπήσεις παίζουν δυνατά την αποχή και επτακομματική ή οκτακομματική Βουλή, εξέλιξη, που -όπως διαβάζω- θα δυσχεράνει τα σχέδια της κυβέρνησης να συνεχίσει την οικονομική της πολιτική, καθώς θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη η διαμόρφωση της αναγκαίας πλειοψηφίας στη Βουλή.
Ο πολιτικός κατακερματισμός θα φρενάρει, δηλαδή, το «success story», αφού δεν ολοκληρώθηκε η συγγραφή όλων των κεφαλαίων;
Ομολογώ πως τα κυπριακά (πράγματα) δεν τα κατέχω, αλλά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον κίνδυνο, αφού η κυβέρνηση στη νήσο είναι εδώ και καιρό μονοκομματική και μια χαρά κυβερνά, μια χαρά μέτρα περνά και το Μνημόνιο ξεπερνά. Προεδρικό σύστημα γαρ. Και με Πρόεδρο Χριστόφια, όταν αποχώρησε το ΔΗΚΟ, και με Παπαδόπουλο, όταν αποχώρησε το ΑΚΕΛ, και με Κληρίδη, όταν αποχώρησε το ΔΗΚΟ, πού ήταν το ρίσκο;
Είναι ρίσκο οι πολλοί; Μπορεί. Αν η συγκυρία είναι θολή και οι προκλήσεις πρώτο βιολί. Αυτό τουλάχιστον επαναλάμβαναν οι «μεγάλοι» στον αγώνα δρόμου για να περιορίσουν τις διαρροές προς τους «μικρούς», επισείοντας τον μπαμπούλα της αποσταθεροποίησης. Είχαν φροντίσει, βέβαια, πρώτα να βοηθήσουν το γιαλό να ισιώσει, με την αλλαγή του εκλογικού μέτρου.
Είναι ρίσκο οι πολλοί; Μόνο αν είναι κουζουλοί.
