Από την έντυπη έκδοση
Του A. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Κατά έναν παράδοξο τρόπο, είναι σχεδόν ευτύχημα που -αμέσως μετά την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ., δηλαδή της Aξιω ματικής Aντιπολίτευσης, με προδιαγραφόμενη από παντού φάση “σκληρού ροκ”- το πρώτο μέτωπο που ανοίγει στην αντιπαράθεση του νέου διπολισμού που υπόσχεται/απειλεί να εγκατασταθεί πάλιν ανάμεσά μας είναι εκείνο των Σκουριών/του χρυσού στη Χαλκιδική.
Και όχι, ας πούμε, εκείνο του ασφαλιστικού. Ή, ακόμη περισσότερο, εκείνο της συνάντησης πολλών μετώπων -αγροτικού, «νέου» δημοσιονομικού κενού, προβλημάτων στην αξιολόγηση/review- που αφήνουν να φανεί άμεση προοπτική μιας (ακόμη) τέλειας καταιγίδας. Ακριβώς τη στιγμή που θαρρούσαμε ότι πηγαίνουμε σε ήρεμα, πάντως προβλεπτά νερά.
[Εδώ, μια παρένθεση. Καλό θα ήταν όσοι ακούν πολιτική, και μάλιστα όσοι κατά την αναμενόμενη φορά των πραγμάτων θα την ασκούν τους μήνες που έρχονται, όμως και όσοι προσπαθούν να καταλάβουν πώς θα κινηθούν τα πράγματα, να έχουν δει και ξαναδεί -καλύτερα: να κατεβάσουν στο κομπιούτερ τους για να τη βλέπουν κάθε τόσο, ξανά και ξανά…- τη συνέντευξη του Γιάννη Στουρνάρα στον Αλέξη Παπαχελά.
Για όσα, εξαιρετικά συγκρατημένα και προσεκτικά, επαναφέρει στη μνήμη για το τι και πώς συνέβη το 2015, καθώς και τι δεν συνέβη και γιατί. Αλλά και για τις, ακόμη πιο συγκρατημένες και προσεκτικές, υποθήκες του όχι τόσο ως διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος όσο ως sherpa των τελευταίων τριών χρόνων, για το πού θα το πάμε τώρα το πράγμα. Με το ασφαλιστικό, πρώτο σταθμό απλώς].
Γιατί να λέμε πως είναι σχεδόν ευτύχημα ότι η αντιπαράθεση της νέας ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση αρχίζει από τις Σκουριές; Επειδή, πρώτον, οι συνθήκες ανάδειξης του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και το είδος υποδοχής που έτυχε τον στρέφουν προς μια λογική κόντρας, αντιπαράθεσης. Μπορεί, λοιπόν, η στάση που διαμόρφωσε ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ -πρώτα με Λαφαζάνη, θυμηθείτε, τώρα με Σκουρλέτη- στο θέμα της «Ελληνικός Χρυσός» να είναι αρνητική, να υπόσχεται απώλεια θέσεων εργασίας και παραγωγής, να δίνει όσο γίνεται αρνητικότερα σήματα προς τα έξω όσον αφορά το περίεργο εκείνο που λέγεται «επενδύσεις», σε μια στιγμή που η χώρα την έχει απελπιστικά ανάγκη.
Ομως, η υπόθεση των Σκουριών είναι, εν τέλει, εντοπισμένη, συγκεκριμένη. Η δε καναδέζικη Eldorado Gold, έχοντας αληθινά επενδύσει, δηλαδή πακτώσει στην ελληνική γη εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια (πόσα ακριβώς είναι άλλη ιστορία), δεν θα «φύγει», αληθινά φύγει, τόσο εύκολα. Στοιχηματίζουμε ότι θα ζήσουμε ένα δυσάρεστο σκηνικό «μαχητικής διαπραγμάτευσης»/hardball με την κυβέρνηση. Στο βάθος του χρόνου «κάπως» θα προχωρήσει το πράγμα. Αλλωστε οι Σκουριές είναι μόνον το ένα μέτωπο: υπάρχει και η Ολυμπιάδα, το Στρατόνι, στο βάθος Θράκη…
Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο που υπόθεση του χρυσού επιβίωσε από άλλες δύο, πολυετείς, φάσεις: TVX Gold, European Goldfields, θυμηθείτε! Με τότε αντίθετη πολύ ευρύτερη και πολιτική και κοινωνική άρνηση. Με το σεβαστόν κ.λπ. Συμβούλιον της Επικρατείας όσο γίνεται πιο αρνητικό: μόλις τώρα, τελευταία, «προσγειώθηκε» σε μια μετριοπαθή θέση.
Για όλους αυτούς τους λόγους, θαρρούμε ότι η υπόθεση του χρυσού ναι μεν δίνει τώρα την ευκαιρία στην αντιπολίτευση -και ιδίως στην ηγεσία Μητσοτάκη- να υψώσει τους τόνους, όμως χωρίς να σπάει τα αληθινά κρύσταλλα. Ποια είναι αυτά; Ασφαλώς σε πρώτη φάση, που όμως απέχει ελάχιστα, βρίσκεται το ασφαλιστικό. Οπου η νέα ηγεσία της Ν.Δ. έχει μπροστά της τη μεγάλη (και επικίνδυνη) πρόκληση προς την οποία πολλοί την κεντρίζουν: να στήσει ένα σκηνικό γενικής άρνησης, καταγγελίας, «δεν θα ψηφίσουμε ούτε ένα άρθρο» κ.λπ. Και τούτο σ’ ένα ζήτημα που ασφαλώς θα πονέσει, θα πονέσει πολλούς και πολύ!
Υπάρχει μάλιστα και η άλλη προτροπή προς Μητσοτάκη, να καταθέσει «δικό του σχέδιο» για το ασφαλιστικό, ώστε όταν θα φθάσει το πράγμα στη Βουλή -και αφού θα έχουν έρθει στο προσκήνιο και οι τοποθετήσεις της τρόικας- να έχει το έρεισμα για θεμελιωμένη αρνητική ψήφο. Θεωρούμε ότι μια τέτοια στάση θα ρίζωνε εξαρχής την «εποχή Μητσοτάκη» σε αντανακλαστικά βαθιού, βαθύτερου παρελθόντος.
Η τιμημένη πρακτική της αντιπολιτευτικότητας Αντρέα προς Κωνσταντίνο Καραμανλή, Κώστα Μητσοτάκη προς Αντρέα, και τώρα πιο πρόσφατα Σαμαρά προς ΓΑΠ, ΣΥΡΙΖΑ προς Σαμαρά/Βενιζέλο έχει δημιουργήσει μια κανονικότητα αρνητικής πολιτικής συμπεριφοράς. Το ασφαλιστικό δεν επιτρέπει τέτοια στάση. Η συνολική απόλυτη καταιγίδα, στο βάθος, ακόμη λιγότερο.
