Γρηγόρης Ρουμπάνης
Το θέλγητρο της Ανατολής ήταν πάντα ο χρυσός. Ενίοτε και μαύρος ή «μαύρος», όπως και αν τον εννοεί κανείς. Το θέλγητρο της Ευρώπης είναι η δημοκρατία με τις αξίες της. Χωρίς περαιτέρω της μιας ερμηνείες. Πάντα η Ανατολή είχε το χρυσό που θόλωνε τη Δύση. Κι όσο ισχυρές ήταν οι στρατιές που την απειλούσαν, στο τέλος κέρδιζε το χρήμα.
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος/για τα ωραία και μεγάλα έργα/
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα/ενθάρρυνσι κι επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,/και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις/(η μέρα που αφέθηκες κι ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,/και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,/και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία/αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·/τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·/την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης,/αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
Οι μελετητές του Καβάφη είδαν πίσω από τους στίχους της «Σατραπείας» τον περίφημο Θεμιστοκλή, ο οποίος απαξιωμένος κάποτε από την αθηναϊκή κοινωνία βρήκε παρηγοριά στην αυλή του Αρταξέρξη. Ωστόσο, όταν ο Μεγάλος Βασιλιάς του ζήτησε να ηγηθεί εκστρατείας εναντίον των Αιγυπτίων-συμμάχων της πατρίδας του-αρνήθηκε και αναλογιζόμενος το βάρος της ντροπής αυτοκτόνησε. Ο ίδιος ο Αλεξανδρινός έδινε ευρύτερη σημασία στο ποίημά του δείχνοντας κάθε «μηδίσαντα». Και δίκιο είχε.
Όσο και να θέλουν να το κρύψουν οι λειτουργοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο θεσμός έχει τρωθεί και αλωθεί. Δεν είναι μεμονωμένο το περιστατικό της Εύας Καϊλή, της «διεφθαρμένης μαζορέτας» και «Queen of Crypto», όπως την αποκάλεσε ο Νουριέλ Ρουμπινί. Απολογία και κατακύρωση ευθυνών επιβάλλεται σε όλους τους «μηδίσαντες», επιφανείς Ευρωπαίους ή Έλληνες θεματοφύλακες κατά τα άλλα των αρχών και λειτουργιών του οικονομικο-πολιτικού Βατικανού. Είναι η μάστιγα των «illuminati», οι οποίοι λαμβάνουν αποφάσεις σε καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας με τη συνέργεια των διαφόρων lobby, αδιαφορώντας για κοινωνικά οφέλη και οικονομικές ιδιομορφίες κάθε χώρας. Μόνο τα θησαυροφυλάκια τους. Κι ας καμώνονται οι ηγέτες της ΕΕ-όλοι μηδενός εξαιρουμένου-ότι οι επιλογές τους πηγάζουν από τις ανάγκες του συνόλου. Κι ας ομνύουν στη συλλογικότητα. Ιερείς της δημοκρατίας δεν μπορούν να δηλώνουν όσοι την έχουν υπονομεύσει μέχρι του βαθμού της πλήρους απαξίωσής της.
Στις Βρυξέλλες εδράζει ένα σκληρό και κλειστό ολιγαρχικό σύστημα, το οποίο αποφασίζει από πού θα αντλήσει τα κέρδη του, όπως κατά την παρούσα ενεργειακή κρίση, ποιοι θα ξεπαγιάσουν αυτόν τον χειμώνα και ποιοι θα ξεχειμωνιάσουν στα ζεστά σαλέ των κατάλευκων διακοπών τους. Κάνει (στην κυριολεξία) χρυσές δουλειές με σεΐχηδες, εμίρηδες και βασιλιάδες της Ανατολής και της Αφρικής. Την ίδια ακριβώς συμπεριφορά επέδειξε κατά την πρόσφατη δοκιμασία της πανδημίας.
Ποιες άκρες κρατάνε ακόμα στη θέση της τη φράου Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ακόμα δεν «εσχίσθη το καταπέτασμα του Ναού εις δυο»; Ποιος ο ρόλος λουστραρισμένων ΜΚΟ στον διεμβολισμό των ελεγκτικών μηχανισμών; Ποιοι είναι αυτοί που απειλούν τη ζωή του Βέλγου υπουργού Δικαιοσύνης και τον κρύβουν οι αρχές της χώρας του σε απρόσιτο καταφύγιο; Γιατί ο πρωθυπουργός του Βελγίου τινάζει στον αέρα την «πασαρέλα» της Κομισιόν λέγοντας για την περίπτωση της Καϊλή, «προφανώς η βελγική δικαιοσύνη κάνει αυτό που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν μπόρεσε να κάνει»; Γιατί η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα νιώθει μόνη, όταν διαπιστώνει διείσδυση «μαύρου χρυσού» από το Κατάρ με παράνομες εκχωρήσεις μεγάλων εκτάσεων στη Ζάκυνθο και παραπέμπει στο εδώλιο υπόπτους για χρηματισμό, πλαστογραφίες και άλλες απάτες; Γιατί παρακάμπτονται μονίμως πια τα εθνικά κοινοβούλια και αυτοκαταργούνται οι αιρετές εθνικές κυβερνήσεις, όταν ηχεί η σάλπιγγα της διαφθοράς στην καθημαγμένη ευρωπαϊκή ήπειρο; Ποιος ο ρόλος των κοράκων στην παραγνώριση της λαϊκής ψήφου γενικώς και ειδικότερα στην Ελλάδα (τόσο στις εκλογές του 2009, του 2012 και του 2015 όσο και στο περίφημο δημοψήφισμα εκείνης της χρονιάς) για την επιβολή των μνημονίων (τα ξεχάσαμε) και την αφαίμαξη της χώρας από τον πλούτο της;
Το πρόσφατο άρθρο-παρέμβαση του ακαδημαϊκού και πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου δεν αφορά μόνο στο θέμα των υποκλοπών. «Το κρίσιμο διακύβευμα στην σύγχρονη παρακμιακή πορεία της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας είναι-όπως επισημαίνει-αναμφιβόλως, η Ελευθερία».
Από θέλγητρο τη δημοκρατία την έχουν μεταλλάξει σε αποκρουστικό μέσο πλουτισμού.
