Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Μια ιστορία θα σας πω. Ωραία, γιατί δεν υποδύεται τη σπουδαία. Τρίτη Λυκείου, μάθημα Φιλοσοφίας, δηλαδή μη εξεταζόμενο πανελλαδικώς μάθημα. Ο καθηγητής προειδοποιεί. «Αύριο, διαγώνισμα, φίλτατοι». Διευκόλυνση κάνει.
Μια ομάδα μαθητών, βολεμένων και συγυρισμένων, αποφασίζει ότι αυτή την ημέρα θα υψώσει το λάβαρο της επανάστασης. Πάντα πειθήνιοι, ήσυχοι, καλόβολοι. Θέλουν να δοκιμάσουν, βρε αδερφέ, πώς είναι μία φορά να αντισταθείς. Σημασία δεν έχει σε τι, αλλά η αντίσταση αυτή καθαυτή.
Γίνεται μια συζήτηση στο διάλειμμα, ανένδοτοι. Ζητούν όλοι να δώσουν λευκές κόλλες. Αντίσταση, εκ του ασφαλούς. Αν είναι όλη η τάξη, τιμωρία δεν θα στάξει. Κάποιοι ψελλίζουν αντιρρήσεις, μα θα τις καταπιούν, γιατί δεν θέλουν να περιθωριοποιηθούν.
Ένας/μία, δεν έχει σημασία, παρόλο που διαφωνεί, και ενώ έχει διαβάσει -«Πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», ο παππούς Αριστοτέλης το είχε αποδραματοποιήσει-, δίνει τη λευκή κόλλα και αποχωρεί. Αυτό δεν αποφασίστηκε με συλλογικές διαδικασίες;
Αμ, δε. Οι υπόλοιποι δίπλωσαν άρον άρον τα μπαϊράκια, έμειναν στην αίθουσα και άρχισαν να κλαψουρίζουν, την ποινή να ξορκίζουν. Ο δάσκαλος, που τιμά την έδρα και δεν καταδέχεται να γίνει δασκαλάκος, προκαλεί και προσκαλεί σε διάλογο. Κάτι πρέπει να μάθουν απ’ αυτήν την ακίνδυνη περιπέτεια. Μην τα πολυλογώ, τη γλιτώνουν εξαιτίας της μονάδας, που τήρησε τη συμφωνία. Παρότι διαφωνούσε.
Δεν το έκανε θέμα, γι’ αυτόν/αυτήν ήταν τόσο φυσιολογικό όπως η ανάσα, και ανέλαβε την ευθύνη. Άλλωστε, το είχε δει, μακριά από μαθήματα ηθικής. Το κάθε αρνάκι από το ποδαράκι του κρέμεται.
Δεν είναι ανάγκη να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας και -τι ειρωνεία- με ήσυχη τη συνείδηση. Ο καθένας προσπαθεί να πιαστεί απ’ όπου μπορεί.
Δεν είναι ανάγκη να πας στο θέατρο για να δεις τον Ρινόκερο. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Αν αντέχεις, και μία μέσα σου. Είναι στιγμές που γινόμαστε μάρτυρες πνευματικής μεταβολής. Η μεταμόρφωση δεν αργεί.
