Σύμφωνα με μελέτη που έγινε από τους επιστήμονες στο Clinical Orthopaedics and Related Research η ολική αρθροπλαστική ισχίου, εκτός από τη βελτίωση στην ποιότητα ζωής των πασχόντων, μπορεί να αυξήσει και το προσδόκιμο ζωής εντός της δεκαετίας μετά την επέμβαση.
Για τη μελέτη αυτή ο Peter Cnudde, MD και οι συνάδελφοί του χρησιμοποίησαν δεδομένα από το σουηδικό μητρώο αρθροπλαστικής ισχίου για να εντοπίσουν 131.808 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική της άρθρωσης. Οι ερευνητές συνέκριναν την επιβίωση των ασθενών ή τη σχετική επιβίωση με δεδομένα επιβίωσης ανά ηλικία και φύλο του σουηδικού πληθυσμού.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, υπάρχει αύξηση στο ποσοστό επιβίωσης εντός της δεκαετίας μετά την επέμβαση. Συγκεκριμένα, οι χειρουργημένοι ασθενείς είχαν 1% αυξημένο ποσοστό επιβίωσης 1 χρόνο μετά από μετά την επέμβαση, ποσοστό που αυξήθηκε στο 3% μετά από 5 χρόνια. Μετά από 10 χρόνια, η διαφορά ήταν 2% και μετά από 12 χρόνια το ποσοστό μεταξύ εκείνων που είχαν υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική ισχίου και του γενικού πληθυσμού εξισώθηκε. Επίσης, παρατηρήθηκε παρόμοιο ποσοστό επιβίωσης στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική ισχίου λόγω της νόσου του ισχίου της παιδικής ηλικίας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η διαφορά ήταν σημαντική κυρίως για τους ασθενείς που διαγνώστηκαν με πρωτογενή οστεοαρθρίτιδα, μία πάθηση που αφορά τη φθορά της άρθρωσης λόγω της γήρανσης και αντιστοιχούσε στο 91% των ασθενών που υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική ισχίου.
Ωστόσο, σε ασθενείς με άλλες διαγνώσεις – συμπεριλαμβανομένης της οστεονέκρωσης, της φλεγμονώδους αρθρίτιδας και της δευτεροπαθούς οστεοαρθρίτιδας – η επιβίωση μετά από την ολική αρθροπλαστική ισχίου ήταν μικρότερη σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό.
Όπως ανέφεραν οι ερευνητές, δεν αποτελεί έκπληξη και το γεγονός ότι οι ασθενείς με περισσότερες συννοσηρότητες είχαν μικρότερη επιβίωση μετά από την ολική αρθροπλαστική ισχίου ενώ, μικρότερη επιβίωση παρατηρήθηκε και στους ανύπαντρους ασθενείς καθώς και σε όσους δεν είχαν υψηλή εκπαίδευση.
Αναφερόμενος στα ευρήματα της μελέτης, ο Δρ. Cnudde τόνισε ότι δεν θα πρέπει να προτρέψουν τους χειρουργούς να συστήνουν στους ασθενείς τους την ολική αρθροπλαστική ισχίου μόνο και μόνο για να ζήσουν περισσότερο. Όμως, είναι πιθανό μετά από μια επιτυχή επέμβαση οι ασθενείς να έχουν περισσότερες πιθανότητες να παρατείνουν τη ζωή τους.
Αναλύοντας τη μελέτη αυτή ο Δρ. Αθανάσιος Τσουτσάνης, εξειδικευμένος ιατρός σε αρθροπλαστικές ισχίου και γόνατος, επεσήμανε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πρόληψη ή η καθυστέρηση της εκδήλωσης της πάθησης είναι το αρχικό ζητούμενο και αυτή, μπορεί να επιτευχθεί με τη διατήρηση ενός κανονικού βάρος και την άσκηση για την ενδυνάμωση των μυών γύρω από την άρθρωση.
Ωστόσο, όπως είπε ο γιατρός, αν αποτύχει κάθε μας προσπάθεια η οστεοαρθρίτιδα μπορεί να θεραπευθεί με την κλασική αντικατάσταση ισχίου, μια χειρουργική διαδικασία κατά την οποία το ισχίο αφαιρείται και αντικαθίσταται με μια τεχνητή άρθρωση ή με τη χρήση νέων τεχνικών όπως είναι η AMIS (Anterior Minimally Invasive Surgery – Πρόσθια Ελάχιστης Επεμβατικότητας Χειρουργική) η οποία αποτελεί μία λιγότερο επεμβατική τεχνική και τη μοναδική ατραυματική.
