Skip to main content

Ροζ ανανάδες και κρέας εργαστηρίου – Μία γεύση από το μέλλον της διατροφής μας

Κρέας στο εργαστήριο

Αισιόδοξο ή δυστοπικό;

Στο Green Americana, ένα pop-up εστιατόριο στην καρδιά του Σαν Φρανσίσκο, το μενού μοιάζει γνώριμο αλλά κρύβει εκπλήξεις. Κεφτεδάκια χοιρινού, κοτολέτες «chicken-fried», ακόμη και ένα εσπρέσο μαρτίνι χωρίς καφέ.

Οι σεφ Φίλιπ Σανέσκι και Έμιλι Χόπκινς εξηγούν στους πελάτες ότι το κρέας δεν προέρχεται από ζώα αλλά από καλλιεργημένα κύτταρα, οι πρωτεΐνες είναι φυτικές και ο καφές φτιάχνεται από ρεβίθια και τσάι.

Από το εργαστήριο στο τραπέζι

Η ιδέα ανήκει στη συγγραφέα Zάντερ Μπάλγουιτ, που θέλησε να παρουσιάσει μια πιο αισιόδοξη εκδοχή για το πώς μπορεί να είναι η βιομηχανία τροφίμων το 2055, όπως επισημαίνει ο Economist. Αν και δεν θα συμφωνούσαν όλοι με τον χαρακτηρισμό «αισιόδοξη». Κάποιοι θεωρούν ότι η προοπτική να γίνονται όλα στο εργαστήριο, είναι μάλλον ένα ζοεφερό μέλλον για το τι θα απολαμβάνουμε στο πιάτο μας.

Όπως τονίζει πάντως η Μπάλγουιτ, οι καινοτομίες συχνά παρουσιάζονται ως «υποκατάστατα» των παραδοσιακών τροφίμων, αλλά εδώ αντιμετωπίζονται ως γκουρμέ δημιουργίες.

Το «chicken-fried steak» βασίζεται σε φυτική πρωτεΐνη της ισραηλινής startup Redefine Meat, ενώ τα χοιρινά κεφτεδάκια δημιουργήθηκαν από την εταιρεία Mission Barn με καλλιεργημένο λίπος και φυτικές πρωτεΐνες – από κύτταρα μιας χοιρομητέρας που ζει πλέον σε φάρμα στη Νέα Υόρκη. Το αποτέλεσμα είναι πιάτα που θυμίζουν το αυθεντικό κρέας, χωρίς σφαγές και με σαφώς μικρότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα.

Κλιματική μάχη στην κουζίνα

Άλλες δημιουργίες έχουν και πιο φιλόδοξο στόχο: να πολεμήσουν την κλιματική αλλαγή. Το βούτυρο που συνοδεύει τα μπισκότα του Νότου παρασκευάστηκε από την αμερικανική Savor με λιπαρά οξέα που συντίθενται από διοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο και υδρογόνο. «Στην πράξη, μπορείς να τρως… την κλιματική αλλαγή», σχολιάζουν οι δημιουργοί στον Economist.

Δεν λείπουν και οι πιο «παιχνιδιάρικες» πινελιές, όπως ο ροζ ανανάς στο επιδόρπιο. Με μια απλή γενετική τροποποίηση, το φρούτο διατηρεί το λυκοπένιο και αποκτά άλλο χρώμα. Δεν έχει διατροφικό πλεονέκτημα, είναι μια επίδειξη των δυνατοτήτων της βιοτεχνολογίας. Θα μπορούσε όμως να την πει κανείς και περιττή. Γιατί να αλλάξεις χρώμα σε ένα φρούτο;