Οι περιοχές χωρίς αρκετό πόσιμο νερό συχνά στρέφονται στην αφαλάτωση, δηλαδή τη διαδικασία απομάκρυνσης αλατιού από το θαλασσινό νερό ώστε να καταστεί πόσιμο. Ωστόσο, οι ερευνητές ανησυχούν τώρα ότι τα αλμυρά υποπροϊόντα της διαδικασίας προκαλούν ζημιές στα ευαίσθητα οικοσυστήματα του ωκεανού.
«Η αύξηση της αλατότητας είναι ένα από τα σημαντικότερα περιβαλλοντικά ζητήματα του 21ου αιώνα», δήλωσε σε συνέντευξη σε επιστημονικό περιοδικό η Έιμι Τσίλντρες, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια που μελετά τις επιπτώσεις της αφαλάτωσης.
Μια τεχνική αφαλάτωσης ονομάζεται αντίστροφη όσμωση, κατά την οποία το αλμυρό νερό ρέει σε μια μεμβράνη από όπου το αλάτι δεν μπορεί να περάσει. Στη μία πλευρά της μεμβράνης καταλήγει το πόσιμο νερό, ενώ από την άλλη συσσωρεύεται συμπυκνωμένη άλμη που είναι περίπου δύο φορές πιο αλμυρή από το κανονικό νερό των ωκεανών.
Οι περισσότερες μονάδες αφαλάτωσης ρίχνουν το αλμυρό υποπροϊόν πίσω στον ωκεανό. Αλλά οι ερευνητές ανησυχούν ότι αυτό μπορεί να βλάψει ευαίσθητους στην αλμυρότητα οργανισμούς, όπως φύκια ή οστρακοειδή που αλληλεπιδρούν με ένα ευρύ φάσμα θαλάσσιων ειδών.
Για να αποφευχθούν οι πιθανώς αρνητικές συνέπειες, μια πρόταση είναι οι μονάδες αφαλάτωσης να διαλύουν το αλμυρό υποπροϊόν με καθαρό αλλά μη πόσιμο γλυκό νερό προτού το επιστρέψουν στον ωκεανό. Αυτό βέβαια θα περιέπλεκε τις εγκαταστάσεις αφαλατώσεις αλλά θα μπορούσε να έκανε τη διαφορά στην προστασία των ευαίσθητων ενδιαιτημάτων του ωκεανού.
