© Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Τα χρόνια του ’50 και του ’60, άρχισαν να σχηματίζονται ουρές παραγκουπόλεων γύρω από τα αστικά κέντρα των μεγάλων Ευρωπαϊκών κέντρων.
Πολλές είναι οι ταινίες που καταπιάστηκαν με αυτό το θέμα στα 70s, με κυριότερη την αριστουργηματική παρωδία του Έτορε Σκόλα «Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί» που βραβεύτηκε στις Κάννες για το σενάριο της το 1976. Έρχεται όμως σήμερα ο Μαρσέλ Μπαρένα και καταθέτει «Το 47», μια Ισπανική παραγωγή (και μάλιστα πολυβραβευμένη) που έρχεται να μιλήσει γι’ αυτή την περίοδο με νοσταλγία. Νοσταλγία όχι για τις κακουχίες που πέρασε αυτή η γενιά, αλλά για την αλληλεγγύη που τους ένωνε – έννοια ξεχασμένη, ως και ξεπερασμένη σήμερα. Ο Μπαρένα πάντως φροντίζει το αμπαλάρισμα καθώς ενδιαφέρεται πραγματικά για τη διεθνή καριέρα της ταινίας – γι’ αυτό προσθέτει έναν πρόλογο που μας κατατοπίζει χωροχρονικά και κοινωνικά, γι’ αυτό και φροντίζει οι πολιτικές του νύξεις να γίνονται κατανοητές μέχρι και στον τελευταίο θεατή, ενίοτε υπερ-απλουστεύοντας καταστάσεις, γεγονότα και σημάνσεις. Όμως η επιδέξια μίξη αρχειακού και μυθοπλαστικού υλικού φανερώνει την αγάπη του για το θέμα και, στ’ αλήθεια, πρέπει να έχεις πέτρινη καρδιά για να μη συγκινηθείς.
Από την άλλη, πρέπει να έχεις δει πέντε ταινίες στη ζωή σου (όχι περισσότερες) για να νιώσεις οποιαδήποτε συγκίνηση για το «Jurassic World: Αναγέννηση», του Γκάρεθ Έντουαρντς που κάποτε τον παίρναμε στα σοβαρά. Φεύγει η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ που δεν έπειθε (έδειχνε δέκα κιλά βαρύτερη σε κάθε sequel), έρχεται η Σκάρλετ Γιόχανσον σε ρόλο girlboss και πλάι της μια πλειάδα δεινοσαύρων που ίσως και να μην ικανοποιήσουν τους νέρντουλες αυτή τη φορά, μιας και οι παραγωγοί φαίνεται πως βαρέθηκαν τις ρεαλιστικές αναπαραστάσεις και τώρα είπαν να παίξουν λίγο το παιχνίδι του Φρανκενστάιν: Σχεδόν όλα τα πλάσματα στην ταινία αποτελούν αποκυήματα μυστικών γενετικών πειραμάτων, δηλαδή «ό,τι να’ναι». Πέραν τούτου, μπορείς άνετα να μαντέψεις ποιος θα πεθάνει και ποιος θα επιβιώσει, από το πρώτο μισάωρο.
Από επανεκδόσεις, το «Cool Hand Luke», με Πολ Νιούμαν στα καλύτερα του, σε ρόλο φυλακισμένου που κοντράρεται στα ίσα με το αυταρχικό καθεστώς των αρχών. Απέσπασε τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές του αμερικανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60, δικαίως. Έχουμε όμως και πρώιμο Αλμοδόβαρ: Στο «Μatador», μια γυναίκα, που φτάνει σε οργασμό μονάχα όταν δολοφονεί τον εραστή της τη στιγμή της κορύφωσης (!) ερωτεύεται έναν ταυρομάχο. Τι μπορεί να προκύψει; Το 1986 πάντως, οι ανυποψίαστοι κινηματογραφόφιλοι πάθαιναν ένα μικρό σοκ με αυτή τη μίξη γοτθικού τρόμου, μελοδράματος και προκλητικού ερωτισμού. Χαρμάνι που ακόμα λειτουργεί – εδώ θα βρείτε και την πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Αντόνιο Μπαντέρας.
